Γράφει η Τζένη Ζάικου
Λένε πως η άγνοια είναι ευτυχία.
Μου λείπουν τα χρόνια που αγνοούσα πράγματα. Πολλά πράγματα.
Που έβλεπα μόνο φως, που ακόμα κι όταν έβλεπα σκοτάδι εστίαζα στις ανάγλυφες, όμορφες πτυχές που αναγράφονταν στο εσωτερικό του.
Μου λείπει η άγνοια η παιδική, ακόμα και η εφηβική, όσο επικίνδυνη κι αν μπορούσε να είναι μερικές φορές.
Μου λείπει να βλέπω τον κόσμο καλοπροαίρετα. Αυτό μάλλον χάθηκε κάπου στην πορεία.
Μου λείπει να μην είμαι θυμωμένη.
Μου λείπει να ζω χωρίς άγχος, χωρίς φόβο.
Γιατί κάποια στιγμή στην πορεία σε χτυπάει η συνειδητοποίηση για το πόσα πράγματα θα μπορούσαν να σου συμβούν. Να συμβούν στους γύρω σου.
Συνειδητοποιείς την εφήμερη χροιά της ανθρώπινης ύπαρξης και η ανάσα σου σκαλώνει από δέος και φόβο συνάμα.
Φόβο για το άγνωστο.
Φόβο απώλειας ελέγχου.
Φόβο αρρώστιας.
Και εν τέλει, φόβο ζωής.
Κλείνεσαι σε μία σκουρόχρωμη ανθεκτική φούσκα, από την οποία δεν μπορείς να βγεις και μέσα από την οποία βλέπεις περίεργα. Βλέπεις τον κόσμο τρομακτικό, γεμάτο κινδύνους και πόνο και τραγικά ενδεχόμενα.
Δεν ξέρεις πως να σκάσεις αυτή τη φούσκα. Και ίσως να φοβάσαι κιόλας.
Αν την σκάσεις, θα γίνεις ένα με εκείνο το «έξω», που τόσο πολύ φοβάσαι.
Θα γίνεις ένα με όλα τα ενδεχόμενα που μπορεί να σε βλάψουν, να σε αφανίσουν.
Κι έτσι, αποστασιοποιείσαι απ’ όλα κι απ’ όλους.
Διώχνεις μακριά όποιον πάει να πλησιάσει τη φούσκα σου, μη τυχόν και τη σκάσει και σου προξενήσει μεγάλο κακό.
Αγκαλιάζεις την απαισιοδοξία, τη μοναξιά, το κλάμα. Αυτοί είναι οι φίλοι σου.
Κι έτσι, μια ζωή τόσο μικρή, μαγική κι εφήμερη, εσύ την τελειώνεις πριν καν αρχίσει.
Την απαξιώνεις, της γυρίζεις την πλάτη.
Στην τελική, αν δεν ζήσεις, αν δεν χαρείς και δεν αγαπήσεις, πως θα σου λείψουν αυτά όταν στα στερήσουν;
Δεν θα σου λείψουν κι έτσι δεν θα πονέσεις.
Και η αποστειρωμένη αυτή κατάσταση είναι κάτι που εγώ δεν μπορώ πια να έχω στη ζωή μου.
Γιατί όταν κοιτάζω πίσω μου βλέπω μαύρο.
Όταν κοιτάζω εμπρός μου θέλω να βλέπω φως. Χρώματα ζεστά και γνώριμα.
Κουράστηκα να φοβάμαι τι μέλλει να γίνει.
Να φοβάμαι για αυτά που πρόκειται να γίνουν και αυτά που δεν πρόκειται.
Να φοβάμαι για αυτά που μπορεί να μου χτυπήσουν την πόρτα και, ω! τι τραγωδία θα ήταν αυτό αν συνέβαινε.
Θέλω να νιώσω ελεύθερη. Να νιώσω άτρωτη.
Να μη φοβάμαι πια για τίποτα.
Γιατί ό, τι έρθει θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε κι ό, τι δεν έρθει είναι μάταιο να το σκεφτόμαστε.
Στην τελική, αυτό που μένει είναι η ομορφιά και η αξία της ζωής με όλη της τη μαγεία, ικανή να μας παρασύρει και να μας βοηθήσει να πραγματοποιήσουμε ό, τι όνειρα τολμήσαμε ποτέ να ονειρευτούμε.
