Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.
Δεν περιμένω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα.
Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται ελευθερία ή αδράνεια.
Με ένα σώμα πιο κουρασμένο από ποτέ.
Με καινούργιες ουλές στο σώμα μου που ολοένα τις πειράζω.
Κάποιες φορές από αμηχανία και κάποιες άλλες έτσι, γιατί έτσι νομίζω πως ίσως ακουμπήσω και λίγο από την ψυχή μου.
Μου έλειψε η ψυχή μου.
Ναι, είμαι ήρεμη.
Απλά δεν είμαι εδώ όπως θα έπρεπε.
Ολόκληρη εννοώ.
Πάντα κάτι λείπει.
Δεν έχω διευκρινίσει αν είναι το μυαλό, αν είναι η ψυχή ή η καρδιά.
Το σώμα υπάρχει έτσι κι αλλιώς.
Απλά υπάρχει για να δηλώνει παρουσία.
Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις.
Λείπω.
Τώρα τελευταία λείπω.
Κάνω τα πάντα για να νιώθουν οι γύρω μου.
Οι δικοί μου άνθρωποι.
Μα εγώ δεν νιώθω.
Λείπω.
Τώρα τελευταία μου λείπω.
Ελπίζω με το τέλος αυτής της εποχής να με ξαναβρώ.
Να καταφέρω να υπάρχουν ταυτόχρονα ψυχή, καρδιά, σώμα και μυαλό στις ίδιες συντεταγμένες.
Στην ίδια συχνότητα.
Ως τότε, δικαιολόγησε τα κενά μου βλέμματα.
Τις έντονες σιωπές μου.
Τα άδεια μου απογεύματα.
Τα κρύα μου χέρια.
Θα γυρίσω.
Απλά δεν ξέρω πότε.
Αν θες περίμενέ με.
Αν θες εμπιστεύσου με.
Θα ξαναγυρίσω.
