Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου
“Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…” λέει το τραγούδι και το τραγουδάω σιγά σιγά όσο σε σκέφτομαι.
Λόγια, λέξεις, κουβέντες, από εκείνα που εύκολα ξεστομίζονται, εύκολα σκορπιόνται, ευκολότερα ξεχνιόνται.
Τα ακούω τα λόγια σου, μα δεν τα μετράω. Δεν τα μετράω, γιατί δεν τα πιστεύω. Δεν τα πιστεύω, γιατί τ’άκουσα ξανά και ξανά, και το αποτέλεσμα, ήταν πάντα ίδιο.
Θα θελα για μια φορά, να μην ακούσω λόγια. Να μην μετρήσω σε λέξεις, τις υποσχέσεις και τα “θα”. Να γεμίσει η ζωή μου από πράξεις. Πράξεις γεμάτες, ουσία. Ξέρεις, από εκείνες που φωνάζουν αυτά που οι λέξεις ψιθυρίζουν.
Κι εγώ;
Εγώ τι κάνω εδώ; Γιατί μένω;
Για την ψευδαίσθηση της ελπίδας πως ίσως καταλάβεις πως δεν χρειάζομαι τα λόγια. Για την ψευδαίσθηση της ελπίδας πως ίσως καταλάβεις πως σ’αγαπώ όπως είσαι, για όλα όσα είσαι, παρ’ ολα όσα είσαι.
Σε δέχομαι, σε αποδέχομαι, σε κάνω δικό μου, σου αφήνομαι, παρ’ότι..
Σου δίνω κομμάτι της ζωής μου, για να παίξεις, μόνο και μόνο για να καταλάβεις πως δεν θέλω να χτίσω μαζί σου ένα κάστρο με λέξεις, αλλά μια ζωή ολόκληρη.
Μια ζωή αληθινή, που δεν θα τη μετρήσουμε με “θα”. Δεν θα την μετρήσουμε με λόγια μεγάλα και άδειες στιγμές.
Θέλω μια ζωή μαζί σου, από εκείνες τις γεμάτες. Τις αληθινές.
Που θα σου λέω “μου λείπεις” και δεν θα μου λες.. δεν θα μου λες τίποτα.
Θα είσαι εδώ, την επόμενη στιγμή.
Δεν θα κάνουμε χρονοδιαγράμματα και πλάνα. Θα είσαι εδώ.
Θέλω μια ζωή μαζί σου, από εκείνες που το παρόν, είναι δεδομένο και αυτονόητο.
