Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα
Μέσα στο δύσκολο καιρό, ξεχάσαμε τα πάντα. Μέσα στις ανηφόρες που διανύουμε ξεχάσαμε να ζούμε. Μέσα από τις αβέβαιες στιγμές, τις λιγοστές ώρες ελευθερίας και τον αέρα που φυσάει δυνατά μήπως πάρει μαζί του κάτι, ξεχάσαμε να ανοίγουμε τα μάτια μας και να γελάμε.
Ξεχάσαμε να συμπεριφερόμαστε στους γύρω μας αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό. Σταματήσαμε τις
δεύτερες ευκαιρίες γιατί χάσαμε την υπομονή που μας διακατείχε.
Ξεχάσαμε να βγάζουμε τον εαυτό μας βόλτα. Ξεχάσαμε να τον αγαπάμε, να τον συγχωρούμε, να τον στολίζουμε και να τον ομορφαίνουμε κάθε μέρα που περνάει. Ξεχάσαμε να τον ντύνουμε με τα πιο όμορφα ρούχα και να τον φτύνουμε όταν τον βλέπουμε στον απέναντι καθρέφτη.
Ξεχάσαμε να συστηνόμαστε, να μιλάμε, να συζητάμε και στη θέση αυτών σκύβουμε τα κεφάλια χαμηλά, υποκρινόμαστε δήθεν δουλειά και γινόμαστε απόμακροι σε μια εποχή που το μαζί έχει χαθεί.
Ξεχάσαμε να κοιτάμε τον άλλο στα μάτια και η μόνη επαφή μας είναι μέσα από μια οθόνη κινητού προσποιούμενοι πάντα κάτι άλλο από αυτό που αισθανόμαστε εκείνη τη στιγμή και αντί να γράφουμε στέλνουμε εικόνες μήπως αυτές τα πουν καλύτερα από εμάς.
Ξεχάσαμε τη λέξη επαφή, φιλότιμο, μπέσα, τα οποία έχουν αποκατασταθεί με το «άσε μας ρε φίλε και συ». Μπερδέψαμε το ψέμα με την αλήθεια, την ουτοπία με την πραγματικότητα και τη ρουτίνα με τη καθημερινότητα.
Ξεχάσαμε τη λέξη άνδρας και γυναίκα. Μπερδέψαμε τα μπούτια μας και πνιγήκαμε σε μια κουτάλια νερό. Ο έρωτας ναυάγησε και η αγάπη κάπου επιπλέει μοναχή της μπας και κάποιος τη τραβήξει απότομα στη στεριά και την ελευθερώσει ξανά.
Μπλέξαμε τον ερωτισμό με τη ξεπέτα και το φλερτ με το «τι κοιτάς ρε μαλάκα». Ακολουθήσαμε λάθος δρόμους που δε μας οδήγησαν πουθενά και αντί να επιστρέψουμε στην αρχή βαριόμαστε να κάνουμε ένα βήμα προς τα πίσω μήπως μας πουν δειλούς, μήπως μας κατηγορήσουν ξανά για την επιλογή μας λες και τη ζωή μας τη μοιραζόμαστε με τους επικριτές μας.
Ξεχάσαμε τα πάντα. Τη θρησκεία μας, τα πιστεύω μας, τις στιγμές, μας έφαγε ο χρόνος, η μιζέρια, το αύριο που θα ρθει. Ξεχάσαμε να αναπνέουμε σε μια Ελλάδα που μυρίζει πάντα καλοκαίρι. Γιατί;