Γράφει η Αλεξάνδρα Φαρμάκη
Πόσα «σε αγαπώ», «μείνε» και «συγγνώμη», να αντέξει αυτή η σχέση;
Πόσα «φταις» και πόσα «δεν με κατάλαβες».
Πόσα «θα αλλάξω» και πόσους όρκους;
Και τα πίστεψα όλα.
Ένα ένα.
Κρατήθηκα πάνω από κάθε όρκο και κάθε συγγνώμη.
Αγκιστρώθηκα πάνω σε κάθε λέξη αγάπης και κάθε παράκληση για μια ακόμα ευκαιρία.
Και;
Τα πλήρωσα όλα.
Ακριβά, με τόκο και επιτόκιο βαρύ.
Με κομμάτιαζες κάθε φορά και στο έλεγα. Στο φώναζα. Στο ψιθύριζα.
Πρόσεχε, διαλύομαι. Πρόσεχε, σπάω.
Και κάθε φορά, λίγη δύναμη ακόμα. Λίγο κουράγιο ακόμα.
Μέχρι εκείνο το μήνυμα το τελευταίο.
«Συγχαρητήρια, με έσπασες.»
Και τώρα δεν έχει απάντηση. Τώρα δεν έχει άλλα λόγια. Τώρα δεν έχει άλλες δικαιολογίες.
Το προσπάθησες τόσο πολύ, τα κατάφερες.
Μόνο που τώρα που με έσπασες, τώρα που με τσάκισες, τα κομμάτια μου, είναι δικά μου για να τα φτιάξω από την αρχή.
Να με φτιάξω από την αρχή, κομμάτι κομμάτι.
Και μόνο όταν φτάσω στο κομμάτι που γράφει το όνομά σου, θα δώσω μια και θα το πετάξω όσο πιο μακριά μπορώ.
Γιατί το ρίσκο όταν σπας κάποιον αγάπη μου, είναι να γυρίσει, χωρίς να μπορείς να τον ξαναπονέσεις. Να γυρίσει, και να μην είσαι ούτε καν ανάμνηση..
Μπράβο μωρό μου, τα κατάφερες..
Ούτε ανάμνηση.
