Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη
Τελικά ο μεγαλύτερος φόβος των ανθρώπων είναι η απόρριψη.
Την απόρριψη φοβόμαστε και δεν επικοινωνούμε, δεν ερωτευόμαστε, δεν αγαπάμε.
Την απόρριψη φοβόμαστε και δεν εξωτερικεύουμε τα συναισθήματά μας, δεν ανοίγουμε την αγκαλιά μας.
Η απόρριψη είναι αυτή που μας φοβίζει και δεν κάνουμε ποτέ το πρώτο βήμα, δεν τηλεφωνούμε, δεν ζητάμε συγγνώμη, δεν χαλαρώνουμε ως άνθρωποι.
Η απόρριψη είναι αρκετά δυνατή και πονάει.
Όσο πιο πολύ την φοβάται κάποιος, τόσο πιο πολύ απομονώνεται και γίνεται εσωστρεφής.
Η απόρριψη κάνει θόρυβο, είναι πληγή ανοικτή, έχει κόστος.
Κοστίζει πρώτα απ ‘όλα το εγώ μας και την εικόνα που έχουμε πλάσει για τον εαυτό μας.
Ο καθένας μας έχει έρθει αντιμέτωπος με την απόρριψη και γνωρίζει την μυρωδιά της.
Γι ‘αυτό και όταν διαισθανόμαστε την ύπαρξή της ,τόσο πιο πολύ περιχαρακωνόμαστε.
Γιατί απόρριψη είναι το κλάμα στην κούνια που δεν απαντήθηκε, η αγκαλιά της μάνας που δεν δόθηκε, ο καλός λόγος που στέρεψε.
Απόρριψη είναι ο έρωτας που δεν ευοδώθηκε, το συναίσθημα που δεν βρήκε ανταπόκριση, η επιτυχία που δεν αναγνωρίστηκε.
Αυτό που ίσως δεν μπορούμε να καταλάβουμε είναι ότι η ζωή είναι γεμάτη από απόρριψη και αποδοχή .
Από εκεί που δεχόμαστε την απόρριψη, λίγο πιο δίπλα δεχόμαστε την αποδοχή .
Να μην διστάζεις να απορρίπτεις, να τολμάς να αποδέχεσαι.
Αν δεν συμφιλιωθούμε με το ένα, δεν θα εκτιμήσουμε σωστά το άλλο.
Αφιερωμένο..
