Μυστήριο η ζωή κι εσύ καλείσαι να το λύσεις

Γράφει η Κέλλυ Μπόζα.

Όλα τα φώτα κλειστά.
Τα παράθυρα κλειστά.
Τα μάτια κλειστά.
Κανένας ήχος. Μόνο η ανάσα μου. Γρήγορη και βαθιά.

Ησυχία κυριεύει το χώρο. Και όμως μέσα μου υπάρχει ταραχή. Θόρυβος. Ένας ενοχλητικός θόρυβος.
Πάντα έτσι ήμουν. Εύφλεκτο υλικό που λαμπάδιαζε εύκολα.
Μην γίνεσαι σπίρτο πλάι μου. Θα καούμε και οι δύο. 
Τα νερά μου είναι βαθιά. Καθαρά μεν, αλλά βαθιά. Ο βυθός μου ανεξερεύνητος. Ακόμη και από μένα.
Μην απορείς. Ξέρεις πόσο κόπο και πόνο θέλει για να βουτήξεις εκεί; Μην τρομάζεις!
Όχι για σένα. Για μένα.
Και δεν με νοιάζει να μουσκεφτώ. Να μην πνιγώ φοβάμαι.
Κάθε μέρα ανακαλύπτω ένα κομμάτι μου.
Χρόνια και χρόνια χρειάζονται για να μάθω κάθε χιλιοστό της ψυχής μου. Κάθε πλευρά του εγώ μου.
Δεν είσαι ολοκληρωμένος απ την γέννα. Δεν γεννιέσαι ξέροντας τις αδυναμίες ή τις δυνατότητες σου. Τα λάθη και τα σωστά σου. Τις αντοχές ή τα όρια σου.
Η ζωή είναι μια αέναη ανακάλυψη του εαυτού μας. Και ο εαυτός μας δεν είναι συμπαγής. Μεταμορφώνεται, αλλάζει, εξελίσσεται.
Προσωπικός κόπος, καταστάσεις,συμβάντα,εμπειρίες οδηγούν σε αυτό που έλεγε ο Σωκράτης “γνώθι σ’αυτόν”.
Αποδέξου όλες τις πτυχές σου, τον καλό και τον κακό σου εαυτό.
Επόμενο βήμα; Δούλεψε πάνω στις κακές σου πτυχές και αγάπησε ότι καλό ειναι δικό σου.
Σώμα αποτελούμενο από χίλιες χρυσές κλειδαριές. Για πόσες από αυτές θα βρεθεί κλειδί να τις ξεκλειδώσει;
Μυστήριο.
Μυστήριο που εύχεσαι να έχεις λύσει.. Και εκεί κάπου στα γεράματα σου,να λες στα εγγόνια σου το πως ξεκίνησες, τι έμαθες, που έφτασες, τι κατάφερες και τελικά ποιος είσαι.
Μην ξεχνάς… Αέναη αναζήτησή του εαυτού μας η ζωή..

LoveLetters