Αγαπημένοι μου, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά από όσο θέλουμε να πιστεύουμε και λέω πως θέλουμε, διότι τις περισσότερες φορές, τις μεγαλύτερες τρικλοποδιές τις βάζουμε εμείς στον εαυτό μας. Δημιουργούμε προβλήματα απο το πουθενά, μιρλιάζουμε άνευ λόγου και αιτίας και ύστερα έχουμε αυτήν την απίστευτη εντύπωση πως η ίδια η ζωή μας βγάζει κόκκινη κάρτα.
Ωστόσο, δε μας αδικώ. Δε ζούμε και σε κανένα πρότυπο κοινωνίας αφενός, αφετέρου ο ίδιος ο φόβος του αγνώστου μας κάνει να τα χάνουμε. Ακριβώς για αυτό το λόγο και αναβάλλουμε και σκοντάφτουμε και καμιά φορά τα βάφουμε μαύρα γιατί άνθρωποι είμαστε και χαωνόμαστε σα να ‘ναι η πρώτη μας φορά, αντί να σκεφτούμε πως τα βουνά θα έπρεπε τουλάχιστον να είναι συνηθισμένα στα χιόνια!
Ελάτε να παίξουμε, κάντε μου αυτήν την τιμή… Σκεφτείτε όλα όσα τότε ποθούσατε ουσιαστικά, όλα όσα όνειρα κάνατε από παιδιά και ειλικρινά θέλατε να τα φτάσετε. Θυμηθείτε στόχους που διεκδικήσατε μέχρι να νιώσετε πως «Δεν πάει άλλο. Έκανα τα πάντα!» και αναλογιστείτε όλα αυτά τα πάθη που μια μαγική δύναμη σας κίνησε να πέσετε στη φωτιά. Άν όντως πέσατε, ξέρετε ακριβώς για τι πράγμα μιλάω. Έχει ήδη γίνει, φτάνει να το πιστέψεις.
Δεν αναφέρομαι απλώς σε μια πίστη, η οποία έχει θεό τους μακαρισμούς και καρτερικά σαν ερωμένη περιμένει να χτυπήσει η πόρτα της ευκαιρίας για ένα βράδυ αχαλίνωτου, ιδρωμένου πάθους. Όχι. Αναφέρομαι στην πίστη που σε κάνει να ιδρώνεις απο κόπο, που σε κάνει να φέρεσαι σα να είσαι όντως αυτό που θες να γίνεις, με ένα σκοπό και μόνο.
ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ! Μιλάω για αυτήν την πίστη που βράδια αξημέρωτα σου τριβελίζει το μυαλό και συχνά πυκνά σε φτάνει στα όρια σου. Μιλάω για αυτήν την αέναη δύναμη, την απόκοσμη που μόνο μέσα σου υπάρχει και ισοδύναμή της δεν υπάρχει καμιά, να δημιουργήσεις, ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ!
