Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου
Για πολλά πρέπει να έχουμε αποθέματα ψυχής. Αντιμετωπίζουμε πολλές καταστάσεις, όλοι μας, σχεδόν καθημερινά, όπου καλούμαστε να δείξουμε σθένος. Προσανατολίζοντας όμως στις πολύ προσωπικές καταστάσεις -κι ακόμη κι αν δεν το παραδεχόμαστε φωναχτά- το κομμάτι της καψούρας είναι αυτό που συνήθως χλευάζουμε.
Δεν τρολάρεται τόσο ο καψουρευόμενος, αυτός καθ’ αυτός, αλλά το γεγονός που αφενός επέτρεψε στον εαυτό του να καψουρευτεί κι αφ’ ετέρου το ό,τι δεν αντιλαμβάνεται πόσο χαμηλά δείχνει να πέφτει η αξιοπρέπειά του για έναν άλλον άνθρωπο. Γιατί ως γνωστόν έχουμε συνδέσει την καψούρα με την ηλιθιότητα.
Ο καψούρης είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση ερωτοχτυπημένου και είτε το έχουμε παραδεχτεί είτε όχι όλοι έχουμε περάσει από μια τέτοια φάση στη ζωή μας μικρής ή μεγάλης διάρκειας ή και εντάσεως συναισθημάτων. Όταν βρεθεί κάποιος σε μια τέτοια ψυχολογικοσυναισθηματική κατάσταση έχει λοκάρει στο άτομο που το ενδιαφέρει τόσο που είτε ο ίδιος δεν έχει πια σημασία.
Καμιά δική του επιθυμία δε θα υπερκεράσει τη λαχτάρα του να δει το πρόσωπο που δε φεύγει απ’ το μυαλό του στιγμή ευτυχισμένο και πλήρες. Για το οτιδήποτε. Γιατί δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να καταφέρει για τον άνθρωπο που έχει γεμίσει όλο του το είναι.
Κι αν για κάποιον που δεν είναι στην ίδια ή δεν έχει περάσει μια παρόμοια κατάσταση φαίνεται αστείο έως γελοίο, να πούμε πως θέλει τεράστια ψυχή για να αδιαφορήσεις για όλο σου το εγώ εξυψώνοντας ταυτόχρονα το εγώ του πλάσματος που έχεις ερωτευτεί παράφορα. Καμία άμυνα δεν είναι σε εγρήγορση και μοναδικός σκοπός είναι ο έρωτας. Σε όποια του μορφή, με οποιοδήποτε τρόπο.
Κανένας καψούρης δε δίνει σημασία σε δισταγμούς, αμφιβολίες και φόβους. Έχει την απαραίτητη γενναιότητα να βουτήξει σε αυτή την ερωτική ιστορία με μεγάλη ταχύτητα και αποφασιστικότητα. Γιατί θέλει και μπορεί να το ζήσει στο εκατό τοις εκατό. Γιατί δε φοβάται την αποτυχία κι ακόμη κι αν πληγωθεί θα γνωρίζει πως έπαιξε ανοιχτά, τίμια και ανιδιοτελή. Ναι, αν δεν πετύχει η θλίψη του θα είναι κι αυτή παρόμοιας εντάσεως. Γιατί ό,τι βιώνει έχει ψυχή. Και η ψυχή είναι εύθραυστη.
Μοιάζει με αυτοθυσία αν το δούμε κυνικά. Με μια αυτοδιάθεση να θέσει τον εαυτό του στις υπηρεσίες κάποιου που μπορεί να μην γνωρίζει και τόσο καλά χωρίς να ενδιαφέρεται για το αν δείχνει αδύναμος ή θαρραλέος, έξυπνος ή κουτός. Δεν τον ενδιαφέρει γιατί ξέρει πως έχει ψυχή και η ψυχή αντέχει. Κι αν είναι να καταφέρει να κερδίσει τον άνθρωπό του με ψυχή και ειλικρίνεια, μόνο δειλό δεν μπορείς να το πεις.
Ναι, είναι δύσκολο να διαχειριστείς τα συναισθήματά σου αν έχεις καψουρευτεί. Ναι, τα ζεις όλα μεγεθυμένα με πολύ πάθος που μερικές φορές οδηγεί σε λάθος. Ναι, αν όλα σου πάνε όπως τα έχεις ονειρευτεί ξέρεις πως άξιζε χίλιες φορές. Και σίγουρα όχι, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σε υποτιμάει νομίζοντας πως είσαι κανένα αδύναμο ανθρωπάκι που δεν έχει πυγμή.
Όποιος τολμάει να αφήνεται, οικειοθελώς, τόσο ευάλωτος σε έναν άλλον άνθρωπο απλά και μόνο επειδή τον ερωτεύτηκε, σίγουρα δεν είναι δειλός. Εκείνος που καψουρεύτηκε, καταλαβαίνει τι εννοούμε.
