Γράφει ο Σπύρος Σταθάτος
Ποιος είναι πραγματικά ελεύθερος σε αυτή την κοινωνία;
Ποιος δεν ζει με τα «μη» και τα «πρέπει», σε κάποια στιγμή της ζωής του;
Ποιος δεν έχει επηρεαστεί από το περιβόητο: «τι θα πουν οι άλλοι», «πώς θα το πουν», «γιατί θα το πουν»;
Ποιος, εν τέλει, δεν έχει σπαταλήσει χρόνο από τη ζωή του με όλες αυτές τις αηδίες;
Μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι η ζωή είναι μία και λήγει.
Είναι η ώρα που ξυπνάς και αποφασίζεις ότι θέλεις να είσαι πάνω από όλα καλά.
Τότε ακριβώς είναι που ξεκινάς να ζεις…
Όταν δεν σε νοιάζει το «τι», το «πώς» και το «γιατί».
Όταν κάνεις αυτό που γουστάρεις, χωρίς να λογοκρίνεσαι (εννοείται ότι δεν κάνεις κακό σε άλλους).
Όταν κλείνεις τα αυτιά σου στις κακές γλώσσες και λες: «αυτός είμαι και προχωρώ μπροστά».
Όταν αφήνεις να βγει από μέσα σου το παιδί που είχες χρόνια καταπιέσει γιατί έτσι «έπρεπε».
Όταν σταματάς να εξηγείς σε όσους ΔΕΝ θέλουν να καταλάβουν.
Όταν σταματάς να προσπαθείς να “σώσεις” τους άλλους χωρίς οι ίδιοι να στο ζητήσουν (εσένα άραγε ποιος προσπάθησε να σε “σώσει”;).
Όταν δεν έχεις ανάγκη να πείσεις κανένα, για το ποιος είσαι. Γιατί το έχεις αποδείξει στον πιο απαιτητικό και σκληρό σου κριτή, τον εαυτό σου .
Τότε φίλε μου, ναι, είσαι ελεύθερος.
Ελεύθερος να ζήσεις τη ζωή που εσύ θέλεις, kαι όχι αυτή που σου επιβάλλουν.
Γι’ αυτό ζήσε.
