Γράφει η Σταμπουλή Κωνσταντίνα
Μόνο εμένα θέλω να φιλάς. Να με κοιτάς και τα μάτια σου να υγραίνουν και να γυαλίζουν. Θέλω να μου κάνεις έρωτα, σαν να’ναι η πρώτη και η τελευταία μας φορά. Δεν υπάρχει μετά, το αύριο για εμάς δεν ξημερώνει… Θέλω να μου κορνάρεις και να βγαίνω απ’το σπίτι ξαφνιασμένη, ότι τάχα δεν ξέρω πόσο σου έλειψα. Ν’αρπάζω την έτοιμη τσάντα μου, και να ξεκινάμε μια βόλτα με άγνωστο προορισμό. Να σταματάς κάπου στα μισά, γιατί δεν μπορείς να περιμένεις για να γευτείς τα φιλιά μου.
Κι έπειτα, με τα πόδια μας να βρέχονται στην άκρη της θάλασσας, να πλάθουμε όνειρα. Δικά μας όνειρα… Θα γυρίσουμε όλη τη γη… Εραστές μιας τσιγγάνικης φυλής, με χρώματα, αρώματα, γεύσεις. Μια περιοδεία κουλτούρας που θα κρατήσει για πάντα. Συλλέκτες στιγμών, ενεργειών και φιλιών. Δικών μας φιλιών…
Μέσα σε παλιομοδίτικο συνοικιακό μαγαζάκι, εμείς να καταστρώνουμε σχέδια για την επόμενη μέρα. Πού και πού, σταματάμε, αφηνόμαστε στη στιγμή, γινόμαστε ένα, με τους υπόλοιπους θαμώνες, τσουγγρίζουμε τα ποτήρια μας και πότε ανταλλάσσουμε καινούριες πληροφορίες, πότε γελάμε, όχι απαραίτητα, επειδή αναγνωρίζουμε το αστείο, αλλά επειδή νιώθουμε μια έντονη ευφορία, μια ευγνωμοσύνη, θα έλεγα, γι’αυτό που μας συμβαίνει…
Θέλω να με θέλεις. Να με ζητάς. Κάθε μέρα. Να μην φιλτράρεις τη σκέψη σου, να την ξοδεύεις σε μένα αυθόρμητα όταν και όπου βρεθείς. Να μην υπάρχει μονοπάτι που να σε οδηγεί αλλού. Μόνο δικοί μας οι δρόμοι. Θέλω να μου μιλάς, για τον αναπτήρα που έσκασε στα χέρια σου, για τον τύπο που διπλοπάρκαρε και άργησες εξαιτίας του στη δουλειά σου. Οι λέξεις σου ηχούν αυτιά μου, σαν χαρούμενη μελωδία, με μαγεύει, τίποτα δεν μπορεί να με παρασύρει και να πάρω την προσοχή μου από πάνω σου.
Θέλω να μου αναλύεις, με κάθε λεπτομέρεια, την πρώτη μας επαφή και να μοιράζεσαι μαζί μου κάθε σταγόνα σκέψης που πέρασε τότε από το μυαλό σου. Θέλω όταν κλείνεις τα μάτια σου, να με βλέπεις και να νιώθεις το άγγιγμά μου, να μουδιάζεις, λες και πήρε σάρκα και οστά η εικόνα μου, να μην μπορείς να διαχωρίσεις το τώρα απ’ το πριν, το πραγματικό απ’το φανταστικό. Θέλω οι δείκτες του ρολογιού και τα ημερολόγια, να μη μετράνε. Κι έτσι, νικώντας τον χρόνο, δεν θα μπορώ να διακρίνω αν πέρασαν δυο μέρες ή δυο αιώνες, από την τελευταία μας αγκαλιά.
Μόνο εμένα θέλω να φιλάς, όχι εκείνη…
