Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.
Μου ζητάς τις λέξεις μου κι εγώ δεν θέλω να τις ταξινομήσω.
Δεν θέλω να τις βάλω στην σειρά για να τις δεις όμορφες και στολισμένες.
Σου τις δίνω όπως βγαίνουν από μέσα μου!
Μην με πονάς. Δεν ξέρω αν αντέχω άλλο πόνο σήμερα.
Μην μου θυμώνεις. Δεν ξέρω αν μπορώ να διαχειριστώ το θυμό σήμερα.
Ρώτα με!
Άκου με!
Δώσε σημασία στις λέξεις μου!
Βροντάει, φοβάμαι, κεραυνοί, το φως τους σκίζει το μέσα μου.
Κεραυνός κι εσύ απόψε.
Περπατάω, βρέχομαι.
Δεν με ρωτάς πού είμαι, δεν με ρωτάς πώς είμαι.
Τώρα δεν μπορείς να με δεις, τώρα δεν μπορείς να με νιώσεις.
Ούτε τους φόβους μου, ούτε τις κραυγές μου.
Τώρα είσαι εσύ, μόνο.
Κι εγώ απέναντί σου.
Μόνο που δεν ξέρεις πού με βρήκες
Πήρες τις λέξεις μου και τις χρησιμοποιείς.
Τις κάνεις δικές σου.
Μην τις κάνεις μικρές, μην τις κάνεις λίγες.
Μόνο αυτές έχω να σου δώσω.
Είναι οι πολύτιμές μου και δεν τις χαρίζω ποτέ.
Τις αποκαλύπτω εκεί που εμπιστεύομαι.
Τις εμπιστεύομαι εκεί που χωράει η ψυχή μου.
Άκου λίγο, εμπιστοσύνη.
Ξέρεις τί είναι εμπιστοσύνη;
Εμπιστοσύνη είναι να μου λες πως ο ήλιος ανατέλλει από την Δύση και να σου λέω ναι, επειδή μου το λες εσύ.
Ακούς;
Με ακούς;
Μην συνεχίζεις, αφού το βλέπεις το κόκκινο μπροστά σου, μην πέφτεις πάνω του με όλη τη φόρα σου.
Μην κατεβάζεις το κεφάλι για να πάρεις φόρα κατά πάνω μου.
Μην χρησιμοποιείς τα όπλα που σου παρέδωσα για να με πονέσεις.
Αφού ξέρω.
Αφού σε ξέρω.
Όταν με πονάς, πονάς πιο πολύ.
Γιατί;
Ησύχασε η καταιγίδα, τώρα σιωπή.
Σιγή.
Ησυχία.
Δάκρυα.
Πόνος βουβός.
Γιατί;
Έρχεσαι.. δίπλα, όχι άλλο απέναντι.
Παίρνεις τα κομμάτια ένα ένα και τα βάζεις στη θέση τους.
Πέρασε κι αυτή η μπόρα.
Μόνο να θυμάσαι, πως μπορεί τα χέρια σου να είναι τα μόνα που ξέρουν πού μπαίνει το κάθε μου κομμάτι και να με ξαναφτιάχνεις από την αρχή κάθε φορά, όμως ανάμεσα από κάθε κομμάτι μένουν σημάδια.
Σημάδια ανεξίτηλα.
Σημάδια δικά μας. Ολόδικά μας.
Μαζί. Ακόμα.
LoveLetters
