Μόνο εσύ χρωστάς στον εαυτό σου, μια ζωή…

Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός.

Να ζεις και να ψάχνει η ζωή σου αδιέξοδο..
Μια ζωντανή σκιά να μην βρίσκει ίσκιο..
Έρωτες..
Αγάπες..

Και κανείς να μην έχει ζήσει τίποτα..
Παρά μόνο..
Εκμετάλλευση..
Να γράψω ξέρω..να ζήσω..όχι..
Και ξέρεις γιατί..;
Γιατί ψάχνω σε φθηνές δικαιολογίες να απλώσω τον εγωισμό μου,και να αποδείξω..ότι εγώ..
Ξέρω..
Να κάνω τον καμπόσο,και να πουλάω νταηλίκι..
Να το παίζω κάποιος..και να βολτάρω με το σπασμένο μου καλάμι,ανάμεσα στους δήθεν..
Άνθρωποι όλοι..
Λίγοι όμως με ανθρωπιά..
Ε όχι ρε πούστη μου,δεν θα κάνω κανενός την χάρη..
Μπορεί η ζωή να με γάμησε,αλλά δεν μου χρωστάει κανείς φεγγάρια λουλουδάτα..
Ούτε πανσέδες στα αιματοβαμμένα λόγια κανενός συνανθρώπου μου..
Έμαθα να κατηγορώ,δίχως να κρύβομαι..
Έμαθα να συγχωρώ,δίχως να δικάζω..
Έμαθα να με εκμεταλλεύονται,με την θέληση μου..
Κακιά συνήθεια..
Εγώ..
Ποτέ μην ξεχάσεις από που ξεκίνησες..
Να το θυμάσαι..
Κάποια στιγμή..όλα..”δεν” θα υπάρχουν..
Κι Εγώ..
Μέσα στα ”δεν” σου..
Θα αναπνέω..

LoveLetters