Γράφει η Βάσω Θεοδωρίδου
Οι μέρες κυλούν αβάσταχτα εδώ. Πίεση, άγχος, αγωνία, στεναχώρια! Οι μέρες κυλούν αδιάφορα εδώ, χωρίς ούτε ένα χαμόγελο να ζωγραφίζεται στα χείλη μου. Σε χρειάζομαι, σε θέλω εδώ να μου δίνεις δύναμη και κίνητρο να ζω.
Θέλω να έρθεις να με πιάσεις από το χέρι και να μου πεις “πάμε να φύγουμε μακριά από όλους και από όλα”. Αυτό θέλω, αυτό έχω ανάγκη. Να εξαφανιστώ έστω και για λίγο, να σταματήσω τους δείκτες του ρολογιού, που με τόση μανία γυρίζουν διαρκώς και να περπατήσω μαζί σου σε όμορφα μέρη, που δεν υπάρχουν επικριτικά μάτια γύρω μου.
Να πάμε σ’ ένα μέρος που κανείς δε μας ξέρει και κανείς δε μας πιέζει. Να δούμε διαφορετικές εικόνες, να ζήσουμε διαφορετικές στιγμές, να ξεφύγουμε από τη ρουτίνα και να απαρνηθούμε την comfort zone μας.
Αυτό θέλω, να σταματήσω το χρόνο κάπου, που θα είμαι ήρεμη και ξέγνοιαστη, κάπου μέσα στη δική σου αγκαλιά. Στην αγκαλιά που με γιατρεύει, στην αγκαλιά που όλα τα άγχη και οι στεναχώριες μου γίνονται κάπως πιο μικρά.
Μόνο να φύγουμε σου ζητώ!
Να φύγουμε έστω και για λίγο από εδώ, μήπως και γαληνέψει επιτέλους η καρδιά μου!
