Γράφει ο Κώστας Ανδρεόπουλος.
Στο πέρασμα της δικής σου ζωής, κάθε στιγμή, γεγονός, άνθρωπος ή συνθήκη, σε ξεκαλούπωναν και σε έπλαθαν ξανά.
Πότε λίγο, πότε πολύ, πότε αμυδρά και άλλοτε ολοκληρωτικά ή προσωρινώς οριστικά.
Προσωρινά φυσικά και μην αναρωτιέσαι το γιατί, απλά κάνε μία αναδρομή και θα καταλάβεις γιατί ήταν και θα είναι προσωρινά.
Υπηρέτες του χρόνου και μέρος όλοι μας του θιάσου των στιγμών που διαδραματίζονται μπρος στα μάτια μας καθ’όλη τη διάρκεια του περάσματός μας. Στιγμές που νομίζεις ότι σε διαμόρφωσαν αλλά μην παίρνεις και όρκο.
Πολλές φορές επικρατεί η ψευδαίσθηση της αλλαγής μέσα μας ύστερα από κάποιο γεγονός ή κατάσταση που συμβαίνει ή προκαλούμε στις ζωές μας.
Μα έλα που όμως στην επόμενη φόρα πραγμάτωσης κάποιας παρόμοιας κατάστασης πέφτεις στην ίδια λούπα και στέκεις ύστερα να σε παρατηρείς και ενίοτε να απογοητεύεσαι για το υποτιθέμενο πισωγύρισμά σου, στα συναισθήματα ή τη συμπεριφορά.
Λάθος, όπως θα αντιλαμβάνεσαι και εσύ, για τον εξής απλό λόγο. Δεν άλλαξες. Νόμισες πως άλλαξες. Και αυτό ξέρεις, δεν είναι απαραίτητα κακό. Ίσα ίσα που πιθανόν να είναι και εποικοδομητικό για σένα.
Είναι μία καλή ευκαιρία να ορμήσεις πίσω ολοταχώς και να σε παρατηρήσεις, να σε αναλύσεις πάλι, ώστε την επόμενη φορά να δεις διαφορετικά αποτελέσματα.
Και μεταξύ μας; Στους περισσότερους από εμάς και τις περισσότερες φορές, αυτό συμβαίνει. Λούπα στη λούπα και ξανά λούπα, μέχρι να αλλάξεις λίγο ή να το καταπίνεις και να το σπρώχνεις στα ενδόμυχα σου ες αεί.
Θα συνειδητοποιήσεις ότι άλλαξες όταν θα είναι αδύνατον πλέον να θυμηθείς την τότε κατάσταση σου.
Μόνο τότε θα δικαιούσαι να ξεστομίσεις ότι άλλαξες.
