Γράφει η Luna Punk.
Τα σεντόνια τους κάποτε μύριζαν πάθος και αλητεία.
Καυτές σάρκες που χάθηκαν μέσα σε αμαρτωλές στιγμές.
Στιγμές δικές τους, κρυμμένες μέσα σε κάποια ξεχασμένη ουτοπία.
Τις έκρυψαν βαθιά για να μην τις χάσουν, τις κράτησαν σφιχτά σαν φυλαχτό ιερό.
Και τώρα τους θυμίζουν όλα όσα δεν τους επιτρέπονται πλέον να είναι…
Όλα όσα απολάμβαναν κάποτε και τα’ χουν πια ξεχάσει.
Θυμούνται τα κορμιά τους να στάζουν ιδρώτα από έρωτα.
Τον έρωτα των τριών Αν…
Ανεκδιήγητο, Άναρχο, Αναπόφευκτο…
Θυμούνται να ξυπνάνε μέσα τους τα πιο άγρια ένστικτα που έκρυβαν.
Ένστικτα ακυβέρνητα, ανεξήγητα, αλόγιστα…
Μια σαμανική έκσταση κατέκλυζε ολόκληρα τα κορμιά τους.
Χάνονταν…
Θυμάσαι, άραγε, πόσο πολύ χανόμασταν;
Ο ένας μέσα στον άλλον, στα χέρια του.
Όταν τελείωνε η πράξη, τους έπιανε ένα ρίγος κι ένα τρέμουλο διαπερνούσε το είναι τους.
Δεν υπήρχε κανένας άλλος στον κόσμο.
Εκείνοι οι δύο, λοιπόν, κατάφεραν ν’ αγγίξουνε την αιωνιότητα.
Ένιωσαν μέσα σε στιγμές πώς είναι να’ ναι κανείς αθάνατος.
Ο έρωτας τους χαράχθηκε στο χρόνο κι έγινε αέναος γιατί κατάφεραν και τον έκρυψαν καλά…
Τον έκρυψαν βαθιά, να μην τον βρουν και τον σκοτώσουν.
Τον κρατήσανε μακριά από τα φώτα της πραγματικότητας.
Τον τύλιξαν με τις σιωπές τους και τον έστειλαν μακριά.
Να μην ακούγεται ο θρήνος για τις χαμένες τους στιγμές.
Και τώρα, καμιά φορά τις νύχτες νιώθουν μια αόριστη δύναμη να τους στοιχειώνει…
Οι ψυχές τους δέθηκαν μέσα στον χρόνο κι είναι μια αρχαία έλξη που τους καλεί…
Ξυπνάνε ιδρωμένοι και θυμούνται και βασανίζονται.
Μακριά ο ένας απ’ τον άλλον, θυμούνται πώς ήταν να νιώθει κανείς ζωντανός κι ανίκητος…
Θυμούνται πως ήταν ν’ αγγίζεις κάποιον με κάθε ίντσα του κορμιού σου…
Να καθρεφτίζονται κομμάτια σου μέσα στα μάτια του άλλου…
Θυμούνται και συνεχίζουν τις ζωές τους προσπαθώντας να ξεχάσουν όλα εκείνα που δεν πρέπει να θυμούνται…
Μα αν τους κοιτάξεις πιο προσεκτικά θα το δεις, όσο κι αν χαμογελάνε…
Θα το δεις…
Πάντα κάτι σκοτεινιάζει το βλέμμα τους…
Κι αυτό το κάτι είναι ένα αγρίμι…
Είναι το αγρίμι του έρωτα τους και δεν μπορεί να κρυφτεί…
Μπορεί να το έβαλαν για ύπνο, μπορεί να μην βρυχάται πια, μα είναι ακόμα ζωντανό και παραμονεύει στο σκοτάδι…
Περιμένει την κατάλληλη στιγμή να τους κατασπαράξει…
Κι αυτοί το ξέρουν…
Και περιμένουν κι αυτοί εκείνη την στιγμή…
Εξάλλου…
Μόνο ότι εγκλωβίζει την ψυχή σου, μπορεί και να την καταστρέψει…
LoveLetters
