Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου
Μια καλοκαρδισμένη μηχανή που ξέρει να δουλεύει σωστά κα μεθοδικά. Αυτό είσαι. Ένας άνθρωπος μόνος που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρύψει την ευάλωτη πλευρά του, τα τρωτά σημεία του και τις ουλές του. Ένα πλάσμα που έμαθε να δίνει απλόχερα συναίσθημα.
Νοιάξιμο, αγάπη, έρωτα, στοργή. Δίνει μα ποτέ δεν παίρνει. Ως πότε όμως το συναισθηματικό κενό θα καλύπτετε από δικά σου κομμάτια; Ως πότε θα τρως από τις σάρκες σου;
Άδειασες δεν το βλέπεις; Τι φοβάσαι μήπως πάψεις να δίνεις και μείνεις μόνη; Γιατί τώρα τι είσαι; Ποιον κοροϊδεύεις τελικά; Εκείνους ή εσένα; Τι είναι αυτό που έχεις ανάγκη τελικά ξέρεις ή να σου πω εγώ;
Έχεις ανάγκη οι άνθρωποι να σε αγαπήσουν κάποια στιγμή όπως τους αγαπάς κι εσύ. Βαθιά, απόλυτα και με νόημα. Αυτό θέλεις όσο κι αν δεν το παραδέχεσαι σε κανέναν. Μεταξύ μας θα λέμε αλήθειες. Θέλεις κάποιος να σου επιστρέψει κάτι για μια φορά.
Θέλεις όμως επίσης κάποιος να πάρει τα τεράστια αποθέματα αγάπης που έχεις μέσα σου. Γιατί είσαι αυτός ο άνθρωπος. Μπορεί να πονάς, να έχεις αδειάσει μα θα κόψεις από εσένα για να δώσεις σε όσους αγαπάς.
Προσπαθείς, παλεύεις, παριστάνεις, χαμογελάς, όλα τους ρόλοι. Παιγμένει με ιδιαίτερη μαεστρία.
Εσένα τελικά ποιος θα σε αγαπήσει; Ποιος θα σε πάρει αγκαλιά για να σου πως όλα θα πάνε καλά; Πως είναι εκείνος εκεί για εσένα; Το σκέφτηκες ποτέ; Ποιος άραγε;
