Να απολαμβάνεις την τελειότητα της στιγμής, όχι τους τέλειους ανθρώπους.

Γράφει η Αντζέλικα Θεοφανίδη

Εγώ δεν γεννήθηκα τέλεια, γεννήθηκα άνθρωπος. Τελειότητα σε άνθρωπο δεν θα βρεις γι’αυτό μην τη ψάχνεις σε μένα. Και να υπήρχε το τέλειο, πάλι δεν θα ήθελα με τίποτα να το φτάσω, γιατί με γουστάρω με τα ψεγάδια μου και τα ελαττώματα μου. Αγύριστο κεφάλι ανέκαθεν. Για μένα, η τελειότητα και ο άνθρωπος, είναι δύο έννοιες αντίθετες, ποτέ δεν τα βρίσκανε, γιατί να τα βρούνε τώρα; Η τελειότητα υπάρχει γύρω μας. Στιγμιαία θα έλεγε κανείς, μιας και η ζωή μας είναι στιγμές. Στιγμιαία, γιατί ανά πάσα στιγμή το τέλειο μπορεί να γίνει εχθρικό, άσχημο, όπως ένα μαύρο σύννεφο που σκεπάζει ξαφνικά ένα πεντακάθαρο, τέλειο ουρανό.

Εμείς απέχουμε πολύ από το τέλειο, γι’αυτό σας λέω. Τζάμπα κουράζεστε. Θα υπάρχουν πάντα αυτοί που θα λένε πως είναι η τελειότητα προσωποποιημένη, θα είμαστε και εμείς όμως που θα τους λέμε να κάνουν λίγο πάρα πέρα γιατί περνάμε με τα ελαττώματα και τις ατέλειες μας. Αγκαλιάστε το ατελές που είστε και επικεντρωθείτε στο να δημιουργείτε τέλειες στιγμές. Γιατί αυτές υπάρχουν και μάλιστα σε αφθονία αρκεί να τις ψυχανεμιστεί κανείς.

Η τελειότητα της στιγμής. Αυτή μάλιστα. Αυτές οι στιγμές υπάρχουν, αρκεί να καταφέρουμε να τις αδράξουμε. Η τέλεια στιγμή είναι εκείνη που μοιάζει με ένα ‘για πάντα’ ενώ διαρκεί μόνο ένα δευτερόλεπτο. Ένα φιλί, μια μυρωδιά, ένα χαμόγελο, ένα λυτρωτικό δάκρυ, μια βαθιά αναπνοή. Μια βόλτα χωρίς προορισμό, μια κουβέντα τα ξημερώματα, η αγκαλιά της μάνας, το βρεγμένο χώμα που το φίλησε η βροχή. Στιγμές, αλησμόνητες, καθημερινές, τέλειες.

Στιγμές τέλειες, μιας μη τέλειας ύπαρξης. Στιγμές δικές μου.