Γράφει η Αντζέλικα Θεοφανίδη
Η σιωπή δεν είναι άδεια.
Η σιωπή είναι γεμάτη από λέξεις.
Λέξεις τόσο ισχυρές που καμιά φωνή όσο δυνατή και να είναι δεν μπορεί να αρθρώσει. Καμιά φωνή δεν συγκρίνεται με την σιωπή που μπορεί να τσακίσει και τον πιο δυνατό. Αυτός που έχει μάθει να ακούει τις σιωπές, ξέρει πως είναι ό,τι πιο ισχυρό μπορεί να ειπωθεί. Όχι με λέξεις φωναχτές αλλά με λέξεις σιωπηλές που βγαίνουν από τα βάθη της ψυχής.
Μιας ψυχής που δεν βρίσκει πλέον λέξεις για να εκφράσει αυτά που την τυραννούν. Μοιάζουν αυτές οι τελευταίες να πνίγονται πριν καν βγουν στην επιφάνεια των χειλιών. Είναι λες και αρνούνται να βγουν από το στόμα, γιατί ξέρουν πως ο παραλήπτης δεν καταλαβαίνει τι θέλουν να πουν και ούτε θα καταλάβει.
Αν πνιγούν θα είναι μια λύση, γιατί μόνο τότε οι σιωπές θα μιλήσουν, και αυτές σίγουρα θα τις καταλάβει. Αυτά που δεν κατάλαβε ποτέ με λέξεις θα τα καταλάβει με τον εκκωφαντικό θόρυβο της σιωπής. Αν δεν καταλάβει ούτε τη σιωπή σου, άστον να φύγει.
Εάν οι λέξεις σου δεν βγάζουν νόημα στους άλλους, αν μοιάζουν να μη τις καταλαβαίνουν, ή μάλλον αν δεν θέλουν να τις καταλάβουν, απλά σταμάτα να μιλάς. Δεν θα σπαταλάς εσύ χρόνο και ενέργεια να λες πράγματα σε ανθρώπους που δεν είναι πρόθυμοι να ακούσουν. Χάρισε τους την σιωπή σου, αυτή σίγουρα θα την καταλάβουν, και αν σου πουν τι άλλαξε, απλά πες τους υπάρχουν ποιήματα και ιστορίες μέσα σου που καμία λέξη δεν μπορεί να εκφράσει.
Εσύ ζητάς ανθρώπους που θα καταλαβαίνουν τι τους λες, αλλά κυρίως τι δεν τους λες. Αν δεν μπορούν να δουν και να ακούσουν τις πιο κρυφές σου κραυγές, δεν χωράνε στη ζωή σου. Η ζωή είναι μικρή για να εξηγείς. Να διαλέγεις ανθρώπους που σε ακούνε όταν μιλάς και όταν δεν μιλάς.
