Γράφει η Ιωάννα Ντρε
Πάντα ήμουν του όλα ή τίποτα. Το σιχαίνομαι το μέτριο, το λίγο, το χλιαρό. Από μόνο του το μέτριο φωνάζει ότι δεν είναι ολόκληρο.
Από μόνο του το λίγο φωνάζει ότι δεν είναι πολύ. Από μόνο του το χλιαρό φωνάζει ότι δεν είναι καυτό. Γι’ αυτό λοιπόν αν δεν είναι το ολόκληρο, το πολύ, το καυτό… δε το θέλω καθόλου.
Δεν είναι εγωιστικό αυτό. Ούτε πλεονέκτης θεωρείται κάποιος που θέλει πάντα το κάτι παραπάνω. Εγώ τον καταλαβαίνω.
Δε θέλει ίσα να γευτεί κάτι. Θέλει να το χορτάσει αλλιώς δεν έχει νόημα να μπει στη διαδικασία δοκιμής αν ξέρει ότι δε θα το έχει όπως το θέλει και για όσο θέλει, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για αισθήματα.
Ας πούμε για τον έρωτα. Αυτόν το φτερωτό θεό που αν σε χτυπήσει με το βέλος του δε βλέπεις μπροστά σου. Ο έρωτας τυφλώνει, έτσι δε λένε; Πας λοιπόν κατά πάνω του και τον ζεις.
Θες να τον ζήσεις στο τέρμα γιατί το μόνο που βλέπεις, το μόνο που σε νοιάζει όταν ερωτεύεσαι είναι να είσαι μαζί του. Η ανάσα σου να γίνει δική του. Το κορμί σου να γατζωθεί στο δικό του, το φιλί σου να σφραγίσει το δικό του και η αγκαλιά σου να κουμπώσει στη δική του.
Μη με παρεξηγήσεις αν θελήσω να το ζήσω στο έπακρο. Ο έρωτας είναι για να τον ζεις. Μη διστάσεις να τον ζήσεις για να μη τη πατήσεις και πληγωθείς.
Να λυπάσαι αν τον νιώσεις και δε τον βιώσεις. Μη σε ικανοποιεί το να είσαι ερωτευμένος αλλά να μην εκδηλώνεσαι, να μην αφήνεσαι να τον απολαύσεις. Έτσι αργοπεθαίνεις μέρα με τη μέρα χωρίς να το καταλαβαίνεις.
Γι’ αυτό λοιπόν διάλεξε κι εσύ και πες μου. Όλα ή τίποτα;