Να ξέρεις να δίνεσαι, μα να ξέρεις και να σε αποσύρεις από τη σκηνή..

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Ξέρω να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό, αλλά ξέρω και να τον παίρνω πίσω.
Δεν ήθελα ποτέ να σ’αφήσω, αλλά αν έμενα θα μισούσα τον εαυτό μου κι εγώ με το μίσος δεν τα πάω καλά.

Δεν μπόρεσε να χωρέσει μέσα μου ποτέ. Δεν μπορώ να αποδιώχνω τον εαυτό μου συνέχεια, δεν μπορώ να καταπατώ τις αξίες μου. Δεν μπορώ να πέφτω στα μάτια μου, γιατί ο εαυτός μου είναι ο μόνος που μου έμεινε.

Γιατί η ουσία είναι να είσαι ο εαυτός σου, να είσαι αληθινός και να αγαπάς αυτό που κάνεις. Τώρα θα μου πείτε, πώς όσο ζεις μαθαίνεις. Πως μάζευε κι ας είναι ρώγες. Ξέχασες ποια ήσουν;

Ξέχασες τους αγώνες που έκανες για όλα τα αληθινά στην ζωή σου; Ξέχασες το χαμόγελο, την αλήθεια, ποτίστηκες με ψέμα, με υποκρισία και ξέχασες ποια είσαι;

Μα η ζωή δεν γράφεται. Κερδίζεται, με νύχια και με δόντια, με ειλικρίνεια, σεβασμό και αγάπη.

Φυσικά σε κάθε χώρο που μπαίνουμε, δίνουμε και παίρνουμε. Και δεν μπορώ να πω, γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους. Και κάποιοι θα μείνουν βαθιά στην ψυχή μου για πάντα. Είναι οι άνθρωποι που ξεχώρισα και άγγιξαν την ψυχή μου.

Γιατί όσοι έχουν ψυχή καθαρή, εκεί αγγίζουν. Κορμί είναι εύκολο να αγγίξεις, αλλά η ψυχή ψυχή θέλει. Όλοι χρειαζόμαστε δίπλα μας ανθρώπους που να μας αγαπούν, γι’αυτό που είμαστε , όχι γι’αυτό που θά’θελαν αυτοί να είμαστε.

Να είσαι πάντα ο εαυτός σου κι αν χάσεις την αυτοπεποίθησή σου, σκέψου ότι δεν χρειάζεσαι την γνώμη και την άποψη κανενός παρά μόνο του εαυτού σου.