Γράφει η Τζένη Γιαννοπούλου
Ναι ναι καλά το καταλάβατε, στο τραγούδι αναφέρομαι. Ένα τραγούδι που χρόνια λέω πως είναι δικό μου. Μήπως τελικά όμως δεν είναι μόνο δικό μου αλλά πολλών από εμάς; Μήπως λίγο πολύ είναι όλων μας;
Όπως και να το κάνεις αδερφέ, μόνοι μας ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή και μόνοι φεύγουμε κάποια στιγμή. Όλοι οι άλλοι, οι γονείς, οι φίλοι, οι σύντροφοι, τα παιδιά, μας συντροφεύουν για κάποιο διάστημα, όχι για πάντα.
Βέβαια είμαστε και κάποιοι που το τραγούδι το νιώθουμε λιγάκι παραπάνω. Είμαστε κι εμείς οι άλλοι που ακόμα και μέσα σε χιλιάδες κόσμο νιώθουμε ίσως μόνοι, διαφορετικοί. Αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Η μήπως είναι;
Έχω πει πολλές φορές πως η επιλογή της μοναχικότητας είναι για πολλούς ελευθερία, ηρεμία, λύτρωση. Αλλά άλλο η συγκεκριμένη επιλογή και άλλο να νιώθεις μόνος, πως δε ταιριάζεις πουθενά και με κανέναν.
Ίσως να βρεις ανθρώπους με τους οποίους ταιριάζεις σε κάποια πράγματα, μπορεί και σε πολλά, αλλά και πάλι έρχονται εκείνες οι ώρες που νιώθεις από άλλο πλανήτη. Και παίρνεις τη βαλίτσα σου και φεύγεις. Κι εκεί που πας γνωρίζεις άλλους ανθρώπους, με άλλους πάλι ταιριάζεις, με άλλους όχι. Και περνάνε κάποιοι μήνες, χρόνια, και έρχεται πάλι η στιγμή που νιώθεις και πάλι πως δεν ανήκεις. Και να σου πάλι η περίφημη βαλίτσα, έτοιμη για το δρόμο.
Και η ιστορία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά και ξανά. Κι εκεί που λες “τώρα άραξα, στέριωσα”, σε μια στιγμή όλα ανατρέπονται. Άραγε από τι φεύγεις; Ή μήπως πας σε κάτι; Είναι φυγή; ή μήπως κυνήγι του άπιαστου;
Μήπως τελικά με αυτή τη βαλίτσα στο χέρι παλεύεις να βρεις εκείνο τον τόπο που θα νιώσεις ότι ταιριάζεις; Ότι δεν είσαι μόνος; Ότι δεν είσαι εξωγήινος;
Ή μήπως τελικά αυτή η βαλίτσα περιέχει όλα σου τα συναισθήματα, αυτά που χρόνια δίνεις σε λάθος ανθρώπους, και την μαζεύεις και φεύγεις ψάχνοντας να βρεις τον άνθρωπο και όχι τον τόπο για να την αδειάσεις μια και καλή;
Μήπως αυτό τελικά δε ζητάμε όλοι μας;
