Γράφει η Ιωάννα Ντρε
“Ακόμα κι αν φύγεις μακριά μου, θα είσαι δικός μου.” Έτσι σου έλεγα πάντα. Ακόμα και τώρα που έχεις φύγει τελικά και έχεις πάει σε μια άλλη αγκαλιά, μου ανήκεις και δεν παύει να υπάρχει κάτι που μας δένει εμάς τους δυο.
Μας ενώνουν κάποιες στιγμές, μη το ξεχνάς. Για σένα μπορεί να μη σημαίνουν τίποτα, όμως για μένα σημαίνουν ακόμα πολλά. Ας μη ξεγελιόμαστε όμως, παραμένεις δικός μου στην ουσία και το ξέρεις. Μας ενώνει μια αόρατη κλωστή, μια εξάρτηση κι αυτό λέγεται πάθος. Έλξη. Παραδέξου το και μη κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου σαν γνήσιος εγωιστής. Γιατί το αισθάνομαι την ώρα που με φιλάς, που με αγγίζεις. Στον τρόπο που μου μιλάς. Δε μπορεί να πέφτω τόσο έξω.
Δε θες να το παραδεχτείς, βλέπω. Ας είναι. Έμαθα να αντέχω μαζί σου δυσκολίες και να παλεύω να τις ξεπερνάω μόνο και μόνο για να συνεχίσω να είμαι μαζί σου κι ας είναι στιγμές ελάχιστες, μετρημένες στα δάχτυλα.
Ζήσε τη ζωή σου λοιπόν όπως έχεις επιλέξει να τη ζήσεις, όμως μη με αφήσεις να φύγω από κοντά σου. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θέλω να υπάρχω κι εγώ, αλλά αν επιλέξεις να με διώξεις δε πειράζει. Να ‘σαι καλά εκεί που είσαι. Θα προσεύχομαι τα βράδια για σένα. Να ‘σαι καλά, μα πού και πού να με θυμάσαι.
