Γράφει ο Τάσος Ζαννής
Να φεύγαμε, λέει, τώρα,
να μπαίναμε σε ένα αυτοκίνητο,
να παίρναμε σε μια τσάντα μόνο όσα δεν θέλουμε να αποχωριστούμε,
να βάζαμε την αγαπημένη μας μουσική,
να γελούσαμε συνέχεια μέχρι να πονέσει η κοιλιά μας,
να συνεχίζαμε να οδηγούμε για μέρες και νύχτες πολλές,
να κοιμόμασταν στο αυτοκίνητο και σε ξεχασμένα ξενοδοχεία,
να τρώγαμε βλακείες που θα μας έκαναν να χαιρόμαστε,
να συνεχίζαμε να οδηγούμε
και να σταματούσαμε μόνο όταν θα βρίσκαμε ένα μέρος
που θα μας έκανε να πούμε:
«Εδώ ήθελα να φτάσω. Εδώ είναι το σπίτι μου. Μαζί σου».
Και να φτιάχναμε τη ζωή μας ξανά.
[ ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί ]
