Γράφει η Αριάδνη
Έχει τύχει κάποια στιγμή στη ζωή σου να ψάχνεις για δουλειά; Να έχεις στείλει βιογραφικά ή να έχεις δώσει συνεντεύξεις και να περιμένεις μια κάποια απάντηση; Να περνάνε οι μέρες, να μην χτυπάει το τηλέφωνο κι εσύ να απογοητεύεσαι και να χάνεις τις ελπίδες σου;
Οι περισσότεροι πιστεύω ότι έχουμε ζήσει αυτή τη ζόρικη φάση ευρέσεως εργασίας και, κάποιοι από εμάς, όχι μόνο μία φορά.
Αλήθεια, μήπως θυμάσαι τη χαρά σου όταν επικοινωνούν επιτέλους μαζί σου και σού ζητάνε να (ξανά)περάσεις από εκεί για να (ξανά)μιλήσεις με τον υπεύθυνο;
‘’Ναι, ναι βεβαίως θα περάσω’’ λες, κι αφού κανονίσετε το ραντεβού και κλείσετε το τηλέφωνο, βγαίνει έξω σου το παιδί που κρύβεται μέσα σου και αλωνίζεις τον χώρο προσπαθώντας να εκφράσεις τη χαρά σου και να εκτονώσεις την υπερέντασή σου.
Ένα χαμόγελο ικανοποίησης ζωγραφίζεται στο πρόσωπό σου και χιλιάδες σκέψεις κατακλύζουν το κεφάλι σου. Από το πώς θα είναι η καινούρια σου δουλειά, ο εργοδότης σου, οι συνάδελφοί σου, μέχρι πόσο πιο μπροστά θα πρέπει να φεύγεις από το σπίτι για να είσαι στην ώρα σου ή αν θα βρίσκεις πάρκινγκ και το τι θα αγοράσεις με τον πρώτο σου μισθό.
Όλη η απογοήτευση που ένιωθες μετατρέπεται, ως δια μαγείας, σε μια γλυκιά ανυπομονησία. Μετράς τις ώρες αντίστροφα, όπως οι φαντάροι, για να πας να μιλήσεις με τον υπεύθυνο και να ακούσεις αυτό το πολυπόθητο ‘’Προσλαμβάνεστε!’’
Δεν χωράνε αρνητικές σκέψεις στο κεφάλι σου! Όχι τώρα! Τώρα το ζεις, το χαίρεσαι και νιώθεις τόσο σίγουρος για τον εαυτό σου που δεν του επιτρέπεις να φτιάξει κανένα στενάχωρο σενάριο.
Η αισιοδοξία σου χτυπάει ταβάνι και χαμογελάς στη ζωή με τόσο αφοπλιστικό τρόπο που δεν μπορεί παρά να σου το ανταποδώσει!
