Να χαμογελάω, ακόμα και στα πιο δύσκολα!

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Έχω δεσμευτεί απέναντι στον εαυτό μου. Ο όρκος που μου χάρισα είναι να μπορώ να χαμογελάω δυνατά. Να χαμογελάω για καθετί όμορφο που περιβάλλει τον κόσμο.

Να βλέπω με μάτια ορθάνοιχτα και καθαρά τα θαύματα που συμβαίνουν στον κόσμο, που συμβαίνουν μπροστά μας. Να εκτιμώ τη στιγμή μου, που μπορεί και με κάνει μοναδική για τώρα και για πάντα.

Έχω δεσμευτεί με το χρόνο. Μου χαρίζει στιγμές που δε θα έρθουν ξανά, με αντάλλαγμα την ελευθερία του. Δε θέλει να του επιβάλλω γυρίσματα στο παρελθόν ή στο μέλλον. Θέλει να προχωράει μπροστά, να ζει μόνο για κείνον, αναζητώντας το απόλυτο κενό. Χωρίς συμβάσεις, χωρίς επιταγές.

Είναι μονόδρομος η ευτυχία που επιβάλλουμε στον εαυτό μας. Κάθε μέρα ξοδεύουμε τα λεπτά μας, το «τώρα» μας, για πράγματα που μας φθείρουν και δεν έχουν εισιτήριο επιστροφής. Καταστάσεις τελειωμένες που δε θέλουμε να διαγράψουμε ή δεν το έχουμε πάρει ακόμη απόφαση να το κάνουμε.

Πράγματα δυσάρεστα που μόνο αρνητισμό μπορούν να μας γεμίσουν. Πόσο μπορείς να κοστολογήσεις την ευτυχία σου;

Μια στιγμή μέσα στη μέρα είναι αρκετή για να σου στερήσει ό,τι πιο όμορφο έχτιζες τόσο καιρό. Ένας αποχωρισμός, ένα αρνητικό πικρόχολο σχόλιο, ένας ξεπεσμός μπορούν να σου κλέψουν τις όμορφες σκέψεις σου, τη δύναμη της ψυχής σου που τόσο καιρό καλλιεργούσες κι έλαμπε μέσα σου.

Είναι λυπηρό το γεγονός πως άλλοι παίρνουν αποφάσεις για σένα. Άλλοι επιλέγουν τα συναισθήματά σου, τη λύπη σου ή τη χαρά σου. Κι εσύ σαν άβουλο πιόνι να επιτρέπεις ό,τι μισείς περισσότερο: να χάνεις ό,τι έχτιζες με τόσο κόπο και μόχθο.

Να σκύβεις το κεφάλι σε ξένες υποθέσεις, να έχεις συναισθήματα αναλώσιμα με ημερομηνία λήξης. Πόσο κοστολογείς την ευτυχία σου;

Σκέφτηκες ποτέ τι θέση κατέχεις στη σκακιέρα των άλλων; Αν κι εκείνοι θα έκαναν ό,τι κι εσύ;

Συναισθήματα αναλώσιμα με ημερομηνία λήξης. Και η ευτυχία σου; Κάθεται αντικριστά και προσπαθεί να τα βρει με το χρόνο.

Ο χρόνος όμως ήταν ξεκάθαρος εξ αρχής. Δε δέχεται επιταγές, δε θέλει δεσμεύσεις…