Γράφει η Άννα Ζανιδάκη
Ξανά μαζί σου ή ποτέ ξανά μαζί σου;
Να ξερες πόσες φορές δεν τυραννήθηκα με το να ρωτάω τον εαυτό μου κι όμως αυτός να μην μπαίνει καν στη διαδικασία να μου απαντήσει.
Να ξερες πόσα βράδια δεν έμεινα ξάγρυπνη να πονάει η ψυχή μου και να ξεσκίζω τα φυλλοκάρδια της, απολογώντας τα θέλω μου απεναντί σου, εαυτέ μου.
Αν μπορούσες να δεις μέσα μου και να σκάψεις ακόμα πιο βαθιά δε θα βρισκες τίποτα άλλο, παρά χαραγμένο το όνομά σου σε κάθε έκφανση της ζωής μας και των περιπετειών μας ,στη διάρκειά της.
Αν είχες τη θέληση να αφουγκραστείς τις αγωνίες μου δε θα τελετουργούσαμε το σταματημό και την παύση ενός γάμου να πω, μιας σχέσης υπόσχεσης όπως την είχαμε καταντήσει ή απλά μιας αδερφικής συνύπαρξης τα τελευταία μας χρόνια;
Αν είχες καταφέρει να δεις τι είναι εκείνο που με εξόργιζε και με έβγαζε εκτός εαυτού, θα βλεπες και την αγωνία μου να κερδίσω, τότε χρόνο και χώρο απ τη ζωή σου.
Μετά τα λάθη διαδεχόταν το ένα το άλλο κι απ τις δυο πλευρές, λες και στοιχιματίζαμε ποιος θα πονέσει πιο πολύ τον άλλον, λες και δεν είμασταν εκείνα τα κορμιά, τα μυαλά , οι καρδιές που χαν ορκιστεί εκείνο το πάντα, που τώρα πια , ωχριά μπροστά στο τέλος που του δώσαμε και στο άχαρό του μισεμό!
Κι όμως ούτε εγώ με αναγνώριζα, ούτε εσένα, αφού όλα είχαν αλλάξει τα χαμε μεταλλάξει και τα πάντα φώναζαν κα κραύγαζαν απ τις σιωπές τους το ζωντανό αργό μας θάνατο.
Πάραυτα όπως λένε, η γυναίκα κρατά την οικογένεια, αλλά μια οικογένεια που το εσύ και το εγώ γίνεται εμείς και όχι ξέχωρα και ανύπαρκτα τότε, πια.
Έτσι στο πέρασμα, με το πέρασμα όλα καταλαγιάζουν, όλα βρίσκουν το δρόμο τους και τα αναπάντητα ως τότε ερωτήματα τώρα πια βρήκαν τα συναπαντήματά τους.
Όταν ξεκινάς φάσεις διαζυγίου και δε θες, αλλά δεν είναι τίποτα ικανό να το σώσεις και να το διασώσεις;
Εσένα και τους άλλους μαζί, επιβάλλεται να το πάρεις όλα πάνω σου και να το φέρεις εις πέρας, όπως έμαθες χρόνια πια.
Λόγια πολλά, λίγα μια είναι η ουσία και αυτό έχει σημασία κι αυτό θα γνωμοδοτεί τις στάσεις και τις αποφάσεις της, δίκαια ή άδικα.
Το θέμα είναι να μη φτάνουμε στο διαζύγιο, στη διακοπή.
Αν συντελεστούν συνθήκες και τα πάντα, απλά ο εαυτός μας συντελεί απέναντί μας και εξωτερικεύουμε μετέπειτα κα εμείς τον εσωτερικό μας διάλογο.
Τα παλαμάκια χτυπιούνται με δυο χέρια, μερίδια από κοινού, μα ένα είναι το μαντάτο.
Ξανά μαζι σου;
Ποτέ ξανά μαζί σου;
Μίλησαν οι ψυχές , οι καρδιές και οι εγκέφαλοι, εντός επεισοδίων που πήγαν να σπάσουν και να μπλοκάρουν, κατάφεραν και επιβίωσαν ξέχωρα κι ευτυχισμένοι μακριά ο ένας απ τον άλλον πια!
