Γράφει η Κωνσταντίνα Σταμπουλή
Μένουμε σπίτι. Με τον Σπύρο που μονοπωλεί τις οθόνες μας, το ψυγείο που αδειάζει σε χρόνο ρεκόρ, τους ανθρώπους μας που αν και μαζί, δεν βλεπόμασταν αρκετά. Μένουμε σπίτι. Και ψωνίζουμε μέσω ίντερνετ, διαβάζουμε μέσω ίντερνετ, μαθαίνουμε μέσω ίντερνετ, διδάσκουμε μέσω ίντερνετ, πληρώνουμε μέσω ίντερνετ…
Κι επιτέλους, μια καλή αφορμή για να περπατήσουμε κιόλας, να γυμναστούμε και λίγο, γιατί με τόσα που τρώμε, δεν μας βλέπω καλά… Επιστροφή στη φύση, λοιπόν…
Η άνοιξη αυτή τη στιγμή, βιώνει το απόγειό της και μας χαρίζει απλόχερα αρώματα και χρώματα, κάτι σαν βάλσαμο, σαν γιατροσόφι. Μας μεταδίδει μια θετική ενέργεια, προερχόμενη από την ανθισμένη φύση. Γυρίζουμε σπίτι αλλιώτικοι. Σχεδόν νιώθουμε ενοχές, που αφήσαμε τόσο καιρό ανεκμετάλλευτο, το προνόμιο του να ζεις μέσα στη φύση, κι όχι σε μια μεγαλούπολη.
Κάποιοι θα διακόψουν αυτή την ηρεμία, για να μας πουν ότι είμαστε το λιγότερο άμυαλοι που βγήκαμε έξω με την πανδημία να είναι έτοιμη να έρθει να μας φάει. Είναι όλοι νομοταγείς και ευσυνείδητοι πολίτες και φυσικά, μορφωμένοι και με παιδεία. Και όσοι έχουν παιδεία στη χώρα μας, οφείλουν να κρίνουν τους άλλους, να στάζει ειρωνεία η κάθε τους λέξη και να μην αντέχουν άλλο τη βλακεία του κόσμου. Ουφ! Εν μπορώ άλλο, που λέμε και στο νησί μου…
Μένουμε σπίτι. Κάποιοι, μέναμε και πριν. Λίγο η ανεργία, λίγο τα παιδιά, λίγο δουλειά από το σπίτι, μέναμε σπίτι και πριν την πανδημία. Ναι, αλλά είναι αλλιώς όταν μένουμε από επιλογή. Όταν ξέρουμε ότι ανά πάσα στιγμή μπορούμε ν’ανοίξουμε την πόρτα και να πάμε όπου θέλουμε. Εκεί, πατάμε και μια αναβολή, δεν πειράζει, εδώ είναι όλα, δεν θα φύγουν τα βουνά ούτε θ’αδειάσουν οι θάλασσες και τα ποτάμια.
Όταν όμως, αποφασίζουν άλλοι για εμάς, ε, πώς να το κάνουμε, ζοριζόμαστε. Και κάπου εκεί αρχίζουμε και φοβόμαστε. Κοιτάζουμε τους γύρω μας και θέλουμε να γεμίσουμε τα κενά…
Τα παιδιά δεν έχουν σχολείο, ούτε δραστηριότητες, δεν υπάρχει πρόγραμμα, άγχος, στρες, τώρα να προλάβουμε αυτό, τώρα να κάνουμε εκείνο. Ευρηματικοί οι γονείς, φροντίζουμε να δείξουμε στα παιδιά άλλους τρόπους εκτόνωσης, διασκέδασης και μελέτης.
Ξαφνικά, μένουμε σπίτι και δεν έχουμε χρόνο να κάνουμε σχεδόν τίποτα από όσα πιστεύαμε ότι θα κάναμε αν μέναμε για καιρό σπίτι… Τα μαθήματα τους φαίνονται πιο διασκεδαστικά, τα tablets έχουν πάρει φωτιά.
Αντιστράφηκαν και οι ρόλοι, μέχρι τώρα μας παρακαλούσαν τα παιδιά να παίξουμε κάτι μαζί και τώρα τα παρακαλάμε εμείς! Κι εντάξει, άλλαξε η κανονικότητά τους, ποιος ξέρει πώς το βιώνουν αυτό, μην φέρουμε και πολλές αντιρρήσεις… Μένουμε σπίτι και μένουμε χαλαροί.
Μένουμε σπίτι και τα videos πέφτουν βροχή, πρώτα κάνουμε ένα tik-tok και μετά λέμε ο ένας στον άλλο καλημέρα.
Τραγούδια χιουμοριστικά, τραγούδια ενωτικά, τραγούδια «μένουμε σπίτι», ατάκες Δήμητρας και Θοδωρή, ατάκες της μίας και μοναδικής Ντένης Μαρκορά και εννοείται, ατάκες από το παρεάκι των παρά πέντε, που βλέπουμε ξανά στο μεγάλο κανάλι, αν και μεταξύ μας, δεν σταματήσαμε ποτέ να το βλέπουμε, εδώ και 15 χρόνια…
Μένουμε σπίτι και υπάρχουν στιγμές που θέλουμε να είμαστε κοντά σε κάποιους ανθρώπους και δεν μπορούμε. Και το μόνο που μας παρηγορεί, είναι ότι κι εκείνοι ξέρουν ότι θα ήμασταν κοντά τους υπό άλλες συνθήκες.
Μένουμε σπίτι και ανακαλύπτουμε πράγματα για τον εαυτό μας, αλλά και για τους ανθρώπους μας. Οι σχέσεις δοκιμάζονται, άλλοι απολαμβάνουν τη συνύπαρξη, άλλοι πνίγονται, άλλοι χωρίζουν κι άλλοι ξεροσταλιάζουν στα τηλέφωνα. Μάθανε οι παππούδες να κάνουν βιντεοκλήση να δουν τα εγγόνια τους, που μέχρι χθες, με το ζόρι έκαναν μια κλήση από σταθερό τηλέφωνο. Αλλάζουμε…
Ξαφνικά, τα όνειρά μας παγώνουν, μη γνωρίζοντας για πόσο. Δεν σκεφτόμαστε πια τι θα θέλαμε να έχουμε, αλλά τι έχουμε. Και το πιο σημαντικό, ποιους έχουμε. Ακυρωμένα εισιτήρια, για ταξίδια που οργανώναμε βδομάδες ολόκληρες. Τα μόνα επιτρεπτά ταξίδια, είναι αυτά που κάνουμε μέσα από τα βιβλία. Ώρα για διάβασμα λοιπόν, και καλά ταξίδια…
Σε μια περίοδο, που δεν ξέρουμε ακριβώς τι γίνεται γύρω μας, άλλοι ευκολόπιστοι και άλλοι δύσπιστοι, που δεν μπορούμε να ελέγξουμε τίποτα, αλλά ελεγχόμαστε για το τίποτα, το μόνο που μπορούμε να βελτιώσουμε είναι οι σχέσεις μας με την οικογένειά μας και με τον εαυτό μας. Αυτή η περίοδος θα μείνει στην ιστορία, εμείς όχι.
Τουλάχιστον, ας βρούμε κι ας δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας, στους πιο σημαντικούς και τους μόνους που έχουμε, όταν κλείνουν οι πόρτες. Κι ας έχουμε όλοι στην άκρη του μυαλού μας, ότι οι πραγματικά σπουδαίοι άνθρωποι, οι ουσιαστικά πνευματικά καλλιεργημένοι, είναι ταπεινοί και μεγαλόκαρδοι, χωρίς ίχνος κομπλεξισμού, εγωκεντρισμού και φθηνής κριτικής.
Γι’ αυτό, ας γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι εμείς, που πάντα χωράει παραπάνω και ας σταματήσουμε επιτέλους, να είμαστε κακεντρεχείς, επειδή φοβόμαστε να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας.
Μένουμε σπίτι και κοίτα να δεις που ζούμε με ποιότητα και απλότητα, την ώρα που όλα γύρω μας καταρρέουν.
Join the discussion