Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
Βάλε μουσική! Θέλω να νιώσω τις ζεστές πατούσες μου να παγώνουν πάνω στο κρύο πάτωμα. Τα χέρια μου να κυματίζουν και να πετούν σαν τους γλάρους σε μέρη μακρινά.
Να διαλέξεις κομμάτι χωρίς στίχους! Θέλω να βουτήξω στη θάλασσα με μάτια κλειστά, χωρίς μάσκα και να ταξιδέψω. Θα είναι ένα ταξίδι που μπερδεύει τους τόπους: το βουνό με τη θάλασσα, τον ήλιο με το φεγγάρι. Να σου πω, δεν με νοιάζει και τόσο. Οι εικόνες με νοιάζουν.
Είναι οι εικόνες που κολλούν τις βεντούζες τους σαν τους αστερίες πάνω στη σκέψη. Δεν θέλουν να φύγουν και μένουν εκεί για να με κάνουν να θυμάμαι. Θέλουν να θυμηθώ περιπέτειες από τότε που ήμουν πιτσιρίκι, όταν έγλειφα την αρμύρα απ’ το χέρι και έτρεχα στο ψυγείο με πόδια γυμνά για παγωτό φράουλα με σοκολάτα.
Θέλουν να με κάνουν να τραγουδήσω μαζί με τα τζιτζίκια και το κύμα, όπως έκανα τότε. Όποιος και να μας άκουγε δεν με ενοχλούσε. Το τραγούδι ήταν δικό μας κατάδικό μας…
Τα σύννεφα αγκαλιάζουν σφιχτά τα αστέρια και δεν τα αφήνουν να φωτίσουν τη νύχτα. Ένα δειλό φεγγάρι πάει να το σκάσει από την αγκαλιά τους. Μια θαμπή λάμψη ξεπροβάλλει, για να δείξει κι αυτό με την παρουσία του πως υπάρχει και σπα το σκοτάδι.
Μ’ αρέσουν οι παγωμένες οι νύχτες μες στο καλοκαίρι. Δροσίζουν τις σκέψεις, τα πάθη ανακουφίζονται από το φόρτο της μέρας. Ένας κόσμος αντιφατικός, γεμάτος χρώματα και μια πανδαισία αισθήσεων. Ένα περιβόλι γεμάτο αρώματα και σκορπισμένα όνειρα, που περιμένουν να ανθίσουν…
Join the discussion