Γράφει ο Μάνος Σαμοθρακής (Τριστάνος)
Οι άνθρωποι δεν είναι ιδιοκτησίες. Δεν είναι τρόπαια για να τα περιφέρεις στον περίγυρό σου, φουσκώνοντας σαν διάνος για την επιτυχία σου.
Δεν είναι προς ικανοποίηση της ματαιοδοξίας σου και ένας τρόπος για να αποδείξεις στους άλλους, πόσο αξίζεις. Δεν είναι για να μπορέσεις να επιβεβαιωθείς και να γεμίσεις το αρρωστημένο “εγώ” σου.
Έχουν ψυχή μέσα τους και ανάγκες και έτσι, δεν μπορούν να περιοριστούν και να ζήσουν κλειδωμένοι στο χρυσό κλουβί που τους έχεις φτιάξει και τους προορίζεις να ζήσουν εκεί για πάντα.
Δεν μπορείς να τους χρησιμοποιήσεις για να κάνουν τα παιδιά σου, έτσι ώστε να διαιωνιστεί το όνομα σου και μετά να τους θεωρείς σαν υπηρέτες σου, που είναι υποχρεωμένοι να τα μεγαλώσουν και να βρίσκονται πάντα εκεί, για να σε φροντίζουν.
Ένα μεγάλο λάθος συντελείται σε πολλούς γάμους, που δυστυχώς αφορά πολλές οικογένειες. Ο άντρας θεωρεί την γυναίκα που παντρεύτηκε ως ιδιοκτησία του και της φέρεται με τον ανάλογο τρόπο.
Μετά τους αρχικούς έρωτες και το όμορφο φέρσιμο, αφού μπει το στεφάνι και οι υπογραφές, η γυναίκα θεωρείτε πλέον κτήμα του. Τα δικαιώματα της μειώνονται και περιορίζονται σε αυτά που θα βολεύουν τον άντρα του σπιτιού.
Της κάνει παιδιά και βασιζόμενος στο μητρικό ένστικτο, ξέρει ότι θα είναι πάντα εκεί για να τα φροντίζει. Αυτό είναι το πρώτο κομμάτι εγκλωβισμού και ένας τρόπος για να την έχει δεδομένη.
Το δεύτερο κομμάτι στο σχέδιο, είναι η απογόρευση εργασίας. Με την πρόφαση ότι τα παιδιά δεν γίνεται να μεγαλώνουν με γιαγιάδες και νταντάδες, αφαιρείται το δικαίωμα της εργασίας. Έτσι χάνεται η ανεξαρτησία και η γυναίκα πλέον βρίσκεται στην ανάγκη του κουβαλητή και αφέντη του σπιτιού.
Αυτόματα οι αποφάσεις παίρνονται από αυτόν που φέρνει τα χρήματα και το “εγώ δουλεύω ενώ εσύ κάθεσαι”, “στα έχω όλα έτοιμα και είσαι αχάριστη”, “εγώ αποφασίζω εφόσον δικά μου είναι τα λεφτά”, μπαίνουν στο καθημερινό πρόγραμμα.
Ο άντρας πλέον ησυχάζει και από τη ζήλια που έχει όταν η γυναίκα δουλεύει αλλού. Την περιορίζει σε ένα σπίτι, με όλες τις δουλειές και με την ανατροφή των παιδιών. Χρυσώνει το χάπι λέγοντας, “είσαι η αρχηγός της οικογένειας” και κάποια άλλα τέτοια έξυπνα και έτσι ο εγκλωβισμός ολοκληρώνεται σιγά – σιγά, χωρίς να μπορεί αυτή να αντιδράσει.
Βόλτες με φίλες απαγορεύονται, διότι υπάρχει ζήλια και άλλωστε, τι θα πει ο κόσμος για μια παντρεμένη που βγαίνει μόνη της; Αυτό βέβαια δεν αφορά τον άντρα, που μπορεί να κάνει ό, τι θέλει, εφόσον είναι “άντρας”. Εάν η γυναίκα διαμαρτυρηθεί με το πέρασμα των ετών, η απάντηση είναι απλή: “σήκω φύγε άμα δεν σου αρέσει. Να δω πού θα πας;”.
Όντως πού θα πάει; Χωρίς παιδιά, χωρίς δουλειά, χωρίς συνήθως βοήθεια. Και έτσι κάθεται και δέχεται τα πάντα. Φίλοι άντρες δεν επιτρέπονται και απλές καθημερινές κουβέντες που μπορεί να εμπεριέχουν άντρες στην γειτονιά, γίνονται αφορμές για ομηρικούς καυγάδες και απειλές.
Οι ματιές ελέγχονται και ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει έκρηξη ζήλειας και χυδαία κοσμητικά να γεμίσουν το χώρο. Είναι αναγκασμένη να κοιτάει “χωρίς να βλέπει!”
Η γυναίκα πλέον γίνεται αντικείμενο. Η ζωή της είναι μια κόλαση. Ακροβατεί με την κατάθλιψη και σε πολλές περιπτώσεις καταλήγει εκεί. Ή σταματά να διαμαρτύρεται και δέχεται τη μοίρα της.
Τρόπος για να φύγει υπάρχει, όμως θα πρέπει να αντιμετωπίσει πολλές συνέπειες. Από φτώχια, μοναξιά, τρομοκρατία, μέχρι και αφαίρεση των παιδιών από την επίβλεψη της. Τα παιδιά, που γίνονται όπλο στον κάθε άρρωστο σύζυγο, που δεν μπορεί να “καταπιεί”, ότι το κτήμα του, τον εγκατέλειψε.
Σας φαίνεται για σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Για απαρχαιωμένες συμπεριφορές που δεν υπάρχουν; Δυστυχώς δεν είναι, συμβαίνει και συμβαίνει σε πολλά σπίτια. Σίγουρα δεν είναι κανόνας – αλίμονο – όμως σαρώνει στις ηλικίες 40-60.
Ζήλια, εγκλωβισμός, άρρωστες καταστάσεις, απειλές, ψυχολογική βία, οργανική βία. Σε μια κοινωνία που κλείνει τα μάτια και παραμένει ανατολίτικη.
Ας σπάσουμε την αλυσίδα. Οι άνθρωποι είναι ψυχές, που έχουν ανάγκη την αγάπη, την στοργή, την ευγένεια, το χαμόγελο και όμορφες στιγμές. Εάν δεν ταιριάξουμε, υπάρχει και η απομάκρυνση, πολιτισμένα και σωστά. Δίχως ακρότητες και διαλυμένα παιδιά. Δίχως γυναικοκτονίες και τρομοκρατία.
Ιδιοκτησία είναι τα άψυχα πράγματα. Ό, τι αναπνέει και σκέφτεται, ανήκει εξ ολοκλήρου στον εαυτό του. Και μόνο έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζεται.
