Οι έρωτες του καλοκαιριού, μένουν ανεξίτηλοι

Γράφει η Θεανώ Διολή.

Είναι η φλόγα του καλοκαιριού που λιώνει τα κορμιά μας 

η θάλασσα που γλύφει την αλμύρα της μες στο τραχύ σου στόμα

ο ήλιος που δυναμιτίζει τις ματιές μας

η άμμος που χαράζει απόκρυφες διαδρομές πάνω στις άγριες καμπύλες του κορμιού σου

Είναι τ’ αρωματα της ανθισμένης  νύχτας 

η  μουσική που  δυνατά λικνίζει στο ρυθμό της τα κυτταρά μας όλα

το αλκοολ που τις φλέβες μας μεθάει στην ηδονή του

το ξέγυμνο φεγγάρι που λάγνα σε ορέγεται κι αδηφάγα σ΄ αλυχτάει

 Λευκά σεντόνια υγρή παγίδα για τα σωματά μας

βροχή  του πάθους ο ιδρώτας μας

στο στόμα η γεύση των χυμών μας

σκίζουν τα βογκητά τη νύχτα

ξημέρωμα και τα κορμιά μας στο μπέρδεμα του έρωτα αφημένα

Σιωπή

Ντύνονται οι αναμνήσεις τη μορφή σου

θύμηση που βουτάει στα σκοτάδια του κορμιού σου

νύχτες που το αγγιγμά σου αφουγκράζονται

δαχτυλίδια απ’ του τσιγάρου τον καπνό στις ονειρώξεις μου το σχήμα σου παλεύουν

Έρωτας που έβαψε κόκκινα τα καλοκαίρια μου όλα

στο σώμα μου ακόμα ανεξιτηλα τ΄αποτυπώματά σου

μες στο μυαλό μου καρφωμένα όλα σου τα υγρά  παιχνίδια

Σ΄εσένα πάντα θα επιστρέφω

 τις νύχτες με τα κίτρινα φεγγάρια του καλοκαιριού

στο ολόγιομο το πορφυρό του Αυγούστου

μονόδρομος εσύ και εγώ το αδιεξοδό σου μάταια θα αναζητώ…

LoveLetters