Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου.
Και ήρθε πάλι το βράδυ…
Το βράδυ που δεν μπορούσε να κοιμηθεί!
Πάλι τον σκεφτόταν! Πάλι…
Στο μυαλό της! Πάντα! Εκείνος!
Ξαπλωμένη σε εκείνο το χτιστό κρεβάτι. Το κρεβάτι της μαμάς της! Το σπίτι της μαμάς της! Εκείνο το τόσο λευκό και φωτεινό δωμάτιο! Το δικό της πια…
Της το άφησε μαζί με εκείνες τις όμορφες αναμνήσεις! Τις αναμνήσεις εκείνων των μαγικών χρόνων!
Είχε επιστρέψει πάλι! Όπως και κάθε βράδυ. Στις σκέψεις της… στο μυαλό της…
Αυτά τα βραδιά! Τα καλοκαιρινά!
Ξέρεις! Με εκείνες τις αναμνήσεις! Τις αναμνήσεις που γυρνούν μέσα στο μυαλό σου. Σαν τον αέρα που στροβιλίζεται μέσα στα βουνά!
Ένα τηλέφωνο του έφτανε για να την αφήσει και πάλι άυπνη!
Μα ποσό ωραία αϋπνία!
Θα βρισκόντουσαν πάλι. Θα τον αντίκριζε πάλι! Μετά από καιρό. Πάλι…
Ήταν μοναδικό! Ήταν μοναδικός…
Την είχε βγάλει μέσα από τη μαυρίλα της και ας μην το ήξερε ποτέ ο ίδιος…
Μπορεί να μην το ήξερε, αλλά το είχε κάνει!
Εκείνο το βράδυ! Ξαφνικά. Χωρίς προειδοποίηση. Χωρίς πολλά λόγια.
Αρκούσε ένα βλέμμα και όλα είχαν πάρει φωτιά! Σαν την αναμμένη φωτιά στην άμμο, που σιγοκαίει για να σε ζεστάνει αυτά τα καλοκαιρινά βραδιά.
Ήταν σαν να ήξερε πως κάποια μέρα πάλι θα τον έβλεπε!
Πολύ μεγάλο βράδυ! Εκκωφαντικός ο ήχος του ρολογιού!
Οι σκέψεις πολλές και η φωνή του ακόμα μέσα στα αυτιά της!
Αύριο!
Ακούστηκε τόσο μακρινό μα τόσο όμορφο!
Δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο από το να περιμένει.
Ήρθαν όλες οι αναμνήσεις… πάλι…
Την είχε κάνει να νιώσει!
Δεν ήξερε πως ακριβώς λεγόταν αυτό…
Της έφτανε που την ξύπνησε!
Κοιμόταν! Σίγουρα.
Δεν έβλεπε…
Ήταν πάντα εκεί… μαζί της… δεν είχε φύγει ποτέ!
Ούτε ημέρα ούτε νύχτα! Καμία στιγμή!
Τον κουβαλούσε μαζί της!
Οι αναμνήσεις δεν σβήνονται. Δεν στις παίρνει κανείς!
Αποκοιμήθηκε με την σκέψη του! Πάλι…
Ο ήλιος μπήκε μέσα στα μάτια της σιγά σιγά και την ξύπνησε με το όμορφο του χάδι!
Τόσο ζεστό και τόσο οικείο!
Η πόρτα ακούστηκε να τρίζει!
Είχε μπει εκείνος! Πάλι…
Εκείνος με την μοναδική αγκαλιά… με το μοναδικό χαμόγελο… με το μοναδικό βλέμμα…
Την σήκωσαν για να τον υποδεχτεί! Όπως πάντα…
Η αγκαλιά του όπως καμία άλλη! Μοναδική!
Ζεστή όπως αυτή του ήλιου!
Τα μάτια του το ίδιο λαμπερά! Η μυρωδιά του όπως πάντα! Ίδια… Τόσα χρόνια!
Η ανάσα του… το φιλί του…
Χάθηκε πάλι μέσα του! Πάνω του! Γύρισε πίσω σε όλα αυτές τις όμορφες αναμνήσεις!
Ποτέ δεν κρατούσε πολύ!
Ο χρόνος μαζί του περνούσε πολύ γρήγορα! Πάντα…
Έφευγε και το ήξερε πως θα κάνει πάλι πολύ καιρό να τον δει!
Μα η τελευταία ανάμνηση θα είχε κλειστεί μαζί με τις προηγούμενες μέσα στο μυαλό της! Μέσα στην καρδιά της…
Κανείς δεν μπορούσε να της τις πάρει!
Ήταν όλες δικές της… για πάντα…
Όπως και εκείνος… δικός της για πάντα!
Ούτε τα τόσα φάρμακα…
Αυτά ειδικά με τίποτε. Πάντα το έλεγε!
Οι αναμνήσεις δεν σβήνονται μωρό μου! Έλεγε πάντα εκεί ξαπλωμένη.
Μη φοβάσαι…
Ο ήχος της πόρτας πάλι βαρύς…
Θα περίμενε πάλι!
Πάλι μέχρι την επόμενη φορά!
LoveLetters
