Γράφει η Παπαδοπούλου Κορίνα
Απωθημένοι έρωτες. Τι είναι τελικά αυτό που τους κάνει τόσο μαγικούς, τόσο μεγάλους; Λες και κάποιος τους πασπάλισε με μαγική σκόνη και τους έκανε να μοιάζουν βγαλμένοι από παραμύθι. Μα αυτό ακριβώς είναι.
Είναι οι έρωτες που δεν τους έγδυσε ο ρεαλισμός. Οι έρωτες που είναι ακόμη ψηλά πετώντας με τα πουπουλένια τους φτερά σαν άλλος Ίκαρος. Η πραγματικότητα όμως είναι ο ήλιος, που θα λιώσει το κερί και σε μια στιγμή θα βρεθούν στο έδαφος δίχως πνοή.
Ίσως είναι της μοίρας γραφτό αυτοί οι έρωτες να μείνουν για πάντα μισοί. Να μείνουν μετέωροι. Στα φιλιά που δεν δόθηκαν, στα χέρια που δεν κράτησαν το ένα το άλλο. Στα αρώματα που δεν μπλέχτηκαν με τα σεντόνια και σε πρωινά που δεν ξημέρωσαν δυο καρδιές αγκαλιά.
Οι έρωτες αυτοί είναι γοητευτικοί, έχουν μια αίγλη να τους περιβάλει. Είναι άξιοι να αποτυπωθούν με λέξεις, να τους περιγράφεις με θαυμασμό. Να τους κάνεις ποίημα, ένα ποίημα που θα λέει για δυο καρδιές που χτύπησαν ταυτόχρονα, μα δεν τόλμησαν.
Μπορεί να μην τους έζησες μα τους ένιωσες. Υπήρξαν μέσα σου, φώλιασαν στην καρδιά σου. Ίσως σου αφήσουν σημάδι. Κάποιοι μεγάλο άλλοι πάλι μικρότερο μα το μόνο σίγουρο είναι πως θα σου μείνουν αξέχαστοι. Θα θυμάσαι για πάντα εκείνα τα μάτια γεμάτα σκοτάδι να σου χαμογελούν κι ας έφεραν δάκρυα στα δικά σου.
Και δεν θα μπορέσεις να τους ξεχάσεις, ίσως γιατί ερωτεύτηκες τον πρίγκιπα του παραμυθιού, ερωτεύτηκες την εικόνα που έπλασες εσύ γι’αυτους κι όχι την ωμη αλήθεια. Ερωτεύτηκες μια καλά φιλτραρισμένη εικόνα, μια νεφέλη κάτι που δεν υπάρχει. Θα ήθελες όμως αυτά τα μάτια να έλεγαν την αλήθεια. Να γευόσουν αυτά τα χείλη που θα είχαν γεύση μαρμέλαδας σύκου ένα απόγευμα του Οκτώβρη, που το πρώτο δροσερό αεράκι θα σε έκανε να ανατριχιάσεις σε συνδυασμό με το φιλί του.
Όμως η ζωή δεν είναι μονάχα φθινοπωρινά απογεύματα μα και χειμωνιάτικες νύχτες κι εκεί παγώνουν όλα. Δεν μένει τίποτα ζωντανό στο πέρασμα του. Άσε το φθινόπωρο να σε μεθύσει μα να θυμάσαι, μετά από κάθε χειμώνα έρχεται η άνοιξη. Διώξε λοιπόν τον χειμώνα που έχει κατοικίσει στην καρδιά σου και άφησε την να ανθίσει. Οι απωθημένοι έρωτες μάτια μου πονάνε ίσως όμως υπάρχουν για να μας διδάσκουν να πολεμάμε για όσα πραγματικά θέλουμε. Μάλλον εμείς δεν θέλαμε και τόσο τελικά.