Γράφει η Αμάντα Παναγιώτου.
Ποιο είναι άραγε το συναίσθημα όταν βρίσκουμε τον άνθρωπο μας;
Γνωρίζοντας πλέον ίσως να μπορώ να πω ότι οι μεγαλύτεροι έρωτες, αυτοί που δεν υπολόγισαν τίποτα, αυτόκαταστραφηκαν.
Μήπως τελικα κουμπώνουμε καλύτερα με τα μέτρια συναισθήματα;
Μήπως τα έντονα και ανεξέλεγκτα είναι φτιαγμένα για τους άλλους και ποτέ για εμάς;
Με τα οχι μεγάλα πάθη λοιπόν υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να μείνουμε με έναν άνθρωπο που ίσως που δε θα ήμασταν τρελοι από έρωτα αλλα θα δίναμε και τη ζωή μας για να είναι καλά.
Η αγάπη είναι η αιτία.. Δε του αφήνεις το χέρι, ξέρεις ότι είναι το μισό σου.
Ανθρώπινα κάποιες φορές σου λείπει ο κόμπος στο στομάχι κι όμως το κάνεις πέρα σκεπτόμενη “οι κόμποι είναι για τους μπερδεμένους”
Κανένα μπέρδεμα κανένας ενδοιασμός, είναι ο δικός σου άνθρωπος χωρίς παρακαλετά και κλάματα που ορίζει ένας “δυνατός” έρωτας.
Η αγκαλιά του χωράει μόνο εσένα ιδανικά.
Λέω να αφήσω τους βροντερούς ενθουσιασμούς.
Επιλέγω το ίδιο χαμόγελο καθημερινά.
Το αγαπώ αυτό το χαμόγελο,μου μοιάζει..
LoveLetters
