Γράφει η Τζένη Ζάικου
Με τα χρόνια έγινε κάπως δεδομένο, πως όταν μιλάμε για αγάπη που δεν επιστρέφεται, αναφερόμαστε στον έρωτα. Αυτό όμως είναι αποτέλεσμα μιας κοντόφθαλμης οπτικής, που μόνο κλισέ προσφέρει. Γιατί, πώς θα ονομάσουμε όλες τις σχέσεις, φιλικές ή οικογενειακές, που μας έχουν ραγίσει την καρδιά; Πώς θα χαρακτηρίσουμε μία σχέση που έχουμε δώσει όλο μας το είναι και δεν πήραμε τίποτα πίσω; Τι άλλο από μία αδύνατη, μονόπλευρη, τραγική αγάπη;
Θέλοντας, λοιπόν, να προσδιορίσω τέτοιες σχέσεις φαντάστηκα έναν χαρακτήρα, έναν έφηβο γιο, με όλη την μοναξιά που θα μπορούσε να του προσφέρει ο πατέρας του. Έναν άνδρα που κατάφερε να γίνει “ήρωας”, παρ’ όλη την απουσία του πατέρα του. Όχι την φυσική, βέβαια. Την πνευματική.
Κάπως έτσι κυλούσε και ο μύθος του Θησέα. Χωρίς πατέρα, χωρίς την απαραίτητη καθοδήγηση και υποστήριξη, το να πετύχεις ένα υψηλό επίπεδο παιδείας, καλοσύνης και πνευματικότητας δεν είναι ποτέ ακατόρθωτο. Απλώς πολύ, πολύ δύσκολο.
Βέβαια, όταν δεν έχεις πατέρα, ή για κάποιο λόγο βρίσκεται μακριά σου χωρίς την θέληση του, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Τι συμβαίνει όμως όταν ο ίδιος σου ο πατέρας επιλέγει να στέκεται απέναντί σου. Όταν επιλέγει όχι την φροντίδα σου, ψυχική και σωματική, αλλά τα δικά του “θέλω” και “δικαιούμαι”, με κάθε κόστος;
Πως μπορείς να θεραπευτείς από κάτι τέτοιο και πόσο καιρό θα σου πάρει;
Τι σημάδια θα αφήσει στην ψυχή σου και πως θα καταφέρεις να τα σβήσεις;
Πώς θα επιλέξεις να χειριστείς την κατάσταση που βιώνεις; Με τη λήθη ή την συνειδητότητα;
Θα τα καταφέρεις άραγε να αποτινάξεις αυτό το μαύρο, βαρύ πέπλο από πάνω σου, ή θα το διαιωνίσεις άθελά σου;
