Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου
Ρε κοριτσάκι, κάτσε λίγο εδώ παρέα να σου πω δυο λόγια.
Μην το τρως το παραμύθι για μεγάλους έρωτες, από ανθρώπους που δέχονται να μοιράζονται σε δυο ζωές, σε δυο σώματα, σε δυο ιστορίες.
Παραμύθι είναι και θα το ακούς όσο είσαι βολική.
Όσο δίνεις συναίσθημα για να καλύψεις τις ανασφάλειές του, όσο δίνεις έρωτα για να ανεβάσεις το ηθικό του, όσο δίνεις φροντίδα για να χαϊδέψεις τον εγωισμό του.
Κανείς δεν λογίζεται για έρωτας, όταν μοιράζεται ανάμεσα σε δυο γυναίκες.
Βόλεμα θες να το πεις; Καλοπέραση θες να το πεις; Μην το λες όμως έρωτα.
Ο έρωτας δεν αφήνει τα κρεβάτια άδεια τις νύχτες για να γυρίσει στην άλλη. Ο έρωτας, δεν αντέχει το μοίρασμα ανάμεσα σε ζωές και μυρωδιές. Ανάμεσα σε “θέλω” και “πρέπει”.
Θα έρθει μια στιγμή που θα σου χτυπήσει την πόρτα και θα είσαι πιο ευάλωτη, πιο αδύναμη, πιο εύπιστη στα “ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα” κι ίσως το παραμύθι να το δεις να σου σερβίρεται μπροστά σου, δοκίμασέ το, μα μην το χωνέψεις. Άγγιξέ το μα βεβαιώσου πως δεν θα το ονομάσεις “έρωτα”.
Μην το μπερδέψεις με τον έρωτα. Δεν του αξίζει.
Ο έρωτας δεν αφήνει κενά κι εσύ σύντομα, θα μαραζώσεις σε χαμένες γιορτές, γενέθλια, διακοπές, Χριστούγεννα, Πάσχα και Σαββατοκύριακα, που δεν θα χωράς στο πρόγραμμά του.
Δεν θα χωράς ούτε στη ζωή του, ούτε στους φίλους τους, ούτε στην καθημερινότητά του.
Θα είσαι πάντα μια παράλληλη, δεύτερη, καβάντζα που θα είναι “σαν…” αλλά δεν θα είναι ποτέ η αυθεντική.
Κι ο έρωτας οφείλει να είναι πάντα και μόνο αυθεντικός και ποτέ, μα ποτέ καβάντζα.