Γράφει ο “Ανώνυμος”
«Ποια είσαι;»
Σε είδα με το που μπήκα χωρίς να έχω πιει καφέ ακόμη.. «Καλημέρα» ήταν και η μοναδική κουβέντα που μπορέσαμε να ανταλλάξουμε. Δε μπορώ να σε αναγνωρίσω πλέον. Πιστεύω ούτε κι εσύ εμένα.
Είναι απίστευτο πως δυο άνθρωποι που έχουν καταφέρει να ενώσουν τις ψυχές τους, να τις ξεσκίζουν τόσο βίαια, που στο τέλος δε μπορούν να αναγνωρίσουν ο ένας τη μορφή του άλλου. Είμαστε δυο άγνωστοι πια. Δυο άσχημοι άγνωστοι. Κάθε τι όμορφο που είχαμε, έχει γίνει κάτι σαν ανάμνηση.
Ούτε ανάμνηση μπορείς να το πεις πλέον. Γιατί οι αναμνήσεις συνήθως είναι όμορφες, νοσταλγικές. Τρόμαξα όταν δε μπόρεσα να αναγνωρίσω το βλέμμα σου. Ο «πόλεμος» μεταξύ μας ήταν ολέθριος. Καταφέραμε να μην είμαστε ούτε φίλοι, ούτε εχθροί. Αλλά δυο άγνωστοι.
Δυο άγνωστοι με ξένα, αδιάφορα και άσχημα βλέμματα. Αν μένει κάτι από όλο αυτό είναι μια ελπίδα ότι κάθε φορά, μετά από καταστροφές ξαναγεννιέται η ζωή. Μπορεί στην καινούρια ζωή να ξανασυναντηθούν τα βλέμματα μας..
«Καλημέρα και σε σένα ζωή μου, κι εγώ σ αγαπάω»