Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Να βρεις έναν άνθρωπο, που θα είναι η εξαίρεση, σε όλους σου τους κανόνες.
Έναν άνθρωπο που θα μπορείς να του πεις όλα όσα υπάρχουν μέσα στο κεφάλι σου, χωρίς φίλτρα, χωρίς περιστροφές, χωρίς επεξεργασία.
Γιατί θα ξέρεις πως εκ δεδομένου, δεν θα παρεξηγήσει ούτε μια λέξη απ’ ό,τι θα πεις.
Δεν θα έχει δεύτερες σκέψεις και υστεροβουλία.
Θα σε κοιτάει και η ματιά του θα είναι κρυστάλλινα αληθινή.
Δεν θα σου χαϊδεύει τα αυτιά, και δεν θα ανήκει σε κανενός είδους “αυλή”.
Θα σου μιλάει με λόγια αληθινά ακόμα κι είναι σκληρά.
Αλλά θα σε κοιτάει με αγάπη και νοιάξιμο.
Να βρεις έναν άνθρωπο που δεν θα μετράς τα λόγια σου, ούτε και τις πράξεις σου.
Που θα μοιράζεστε μαζί μια αγκαλιά, πολλά γέλια, αλλά κι όταν έρθει η ώρα για τα δάκρυα, κι αυτά θα τα μοιραστείτε μαζί.
Θα είναι ο άνθρωπος που θα ξέρει πως είναι η αδυναμία σου, που θα ξέρει πως δεν θα του χαλάσεις ποτέ χατίρι, αλλά δεν θα δοκιμάσει ποτέ να το εκμεταλλευτεί.
Δεν ξέρω τι ρόλο θα μπορούσε να έχει στη ζωή σου.
Πες το φίλο, πες το κολλητό, πες το αδερφό, πες το εραστή, σύντροφο, γκόμενο, όπως θες πες το!
Όλα όσα νομίζεις πως είναι, θα τα σβήσει το ότι θα είναι ο άνθρωπός σου!
Και δεν θα σου πω, αυτόν τον άνθρωπο να μην τον χάσεις, ξέρεις γιατί;
Γιατί ο άνθρωπός σου, δεν θα βρει ποτέ λόγο να φύγει από την ζωή σου…
