Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη
Την πολιόρκησες αρκετό καιρό και τελικά την κατάκτησες.
Σου πήρε αρκετό χρόνο πάνω από το τηλέφωνο, πάνω από μηνύματα, γύρω από την δουλειά της.
Έβαλες όλη την γοητεία σου, όλο σου το θάρρος, όλη την τόλμη σου.
Παρακολούθησες την ζωή της από πολύ κοντά σχεδόν έγινες η σκιά της.
Έμαθες τα πάντα γ ‘αυτήν, τί κάνει, με ποιους είναι, που συχνάζει.
Έγινες διακριτικά η σκιά της και δεν έχανες σε κάθε ευκαιρία να της υπενθυμίζεις την παρουσία σου.
Συμμερίστηκες τις ανησυχίες της, τους φόβους, τις αγωνίες της.
Την έκανες να σε εμπιστευτεί, να νιώσει όμορφα μαζί σου.
Κατάφερες να την πλησιάσεις και αυτή έριξε τις άμυνες της, τα τείχη της και σε άφησε να μπεις στην ζωή της.
Δεν ήταν όμως έρωτας αυτό που ένιωθες.
Ένα καπρίτσιο ήταν, μία αναμέτρηση με τον εαυτό σου.
Ο εγωισμός σου ήταν, που θέριευε επειδή έβρισκε δυσκολία.
Ο εγωισμός σου ήταν, που θέριευε και ήθελε ικανοποίηση.
Ήθελες απλώς την επιβεβαίωση, άλλο ένα τρόπαιο στην συλλογή σου.
Δεν ήταν έρωτας φίλε μου, γιατί ο έρωτας δεν γνωρίζει από τακτικές και δικαιολογίες.
Ο έρωτας σε καίει χωρίς να πέσεις στην φωτιά.
Γι’ αυτό μην μιλάς εσύ για συναισθήματα αγάπες και λουλούδια.
Η τακτική σου γνωστή και δυστυχώς πιάνει ακόμα.
Δεν σου είπαν όμως ότι στο παιχνίδι του εγωισμού ,ηττημένος είναι ο εγωιστής.
Αυτή τουλάχιστον πήρε κάτι μαζί της όταν έφυγε.
Έναν έρωτα έστω και ουτοπία.
Εσύ;
Αφιερωμένο..
