Ο έρωτας είναι αλήτης, από εκείνους τους ωραίους, τους ξεχωριστούς. 

Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης

Μπήκαμε σε μια νεο-εποχή που όλα βαφτίζονται “κτητικότητα”, “τοξικότητα”, “πατριαρχία”. 
Το να θέλω να αποκαλώ τον άνθρωπο που μοιράζομαι μια ζωή, έναν έρωτα κι ένα “μαζί”, δικό μου, ξαφνικά είναι κατακριτέο γιατί έτσι ξεκινάει λέει η πατριαρχία, έτσι ξεκινάει η κτητικότητα που οδηγεί στις δολοφονίες κτλ κτλ. 

Ρε, πάμε καλά ή το έχετε χάσει τελείως; 
Όταν είμαι ερωτευμένος, θέλω τον άνθρωπό μου δικό μου, μοναδικό μου και δεν τον μοιράζομαι με κανέναν άλλο. 
Και θα ζηλέψω και θα διεκδικήσω, και θα αντιδράσω. 

Ούτε χέρι θα σηκώσω, ούτε βία θα ασκήσω, ούτε θα περιορίσω κάποιον. 
Η πόρτα ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα που λέγανε και στο χωριό μου αλλά όλο αυτό το δήθεν προοδευτικό, δήθεν απελευθερωμένο, δήθεν γενικά, κούρασε. Και κούρασε πολύ. 

Αν εσύ μπορείς να είσαι ερωτευμένος και να μην σε νοιάζει ο άνθρωπός σου στο όνομα μιας ελευθερίας που γίνεται ασυδοσία, πρόβλημά σου. Εγώ θα μείνω στα παλιά, σε εκείνα που ο άνθρωπός μου, η σχέση μου, ο έρωτάς μου, δεν μοιράζεται από δω κι από κει και δεν είναι ελεύθερος να σκορπιέται σε πολλαπλά κρεβάτια κι επιλογές. 

Ναι ρε, ο έρωτας είναι κτητικός κι έχει μέσα του και έχει και πάθος και ένταση και ζήλια. Δεν έχει βία!

Ξεμπερδέψτε τα λίγο στο κεφαλάκι σας, γιατί κοντεύουμε να γίνουμε άνιωθα ρομποτάκια. Ζήστε τον έρωτα ρε όπως του αξίζει, κι αφήστε τους κανόνες και τις οδηγίες χρήσεως για τα παιχνίδια. 

Ο έρωτας δεν έχει μέσα του τίποτα επικίνδυνο. Δεν έχει βία, δεν αφαιρεί ζωή. Αυτά τα κάνει το μυαλό του ανθρώπου, όχι η καρδιά του. 

Ο έρωτας είναι αλήτης, από εκείνους τους ωραίους, τους ξεχωριστούς. 

Ζήσε τον στα κόκκινα, όπως του αξίζει!