Γράφει η Λένα Μπατσκίνη
Η ζωή είναι το πιο όμορφο δώρο που μας έκαναν οι γονείς μας. Κι εμείς είμαστε το δώρο που έκανε σ’ εκείνους ο έρωτάς τους. Δυο άνθρωποι που ενώνονται από αγάπη. Δυο άνθρωποι που αψηφούν τους φόβους τους και όλα τα εμπόδια που θα συναντήσουν, για να παλέψουν για το μαζί. Γιατί η ζωή είναι όμορφη και πολύχρωμη, όμως αποκτά ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον όταν ερωτευόμαστε.
Τι συμβαίνει όμως στη σημερινή εποχή με τον έρωτα και πόσο δύσκολο τον έχουμε κάνει; Λόγια ανείπωτα κι εγωισμοί, που οδηγούν σε ανεκπλήρωτους έρωτες ή σ’ εκείνους που μείνανε μισοί. Είναι ένα φαινόμενο της εποχής αυτό. Δεν είναι όμως μονάχα αυτό. Είναι κι οι λάθος επιλογές που κάνουμε. Είναι οι λάθος άνθρωποι, που επιλέγουμε ν’ αγαπήσουμε κι όμως με μανία κολλάμε σ’ αυτούς. Γιατί είναι αυτό το κάτι άλλο που μας έδειξαν στην αρχή κι εμείς εμμένουμε σ’ αυτό και δεν δεχόμαστε πως ίσως κάναμε λάθος. Έτσι δίνουμε χρόνο στους “λάθος” κι αφήνουμε τους “σωστούς” να περιμένουν.
Γιατί σήμερα τα πράγματα δεν είναι τόσο μαγικά και απλά, όπως κάποτε. Γιατί εμείς τα κάνουμε πολύπλοκα. Έχουμε κάνει τον έρωτα τζόγο. Έναν εθισμό που δεν μας αφήνει να δούμε καθαρά. Εθιζόμαστε σε ανθρώπους που μας κάνουν κακό. Σ’ εκείνους, που δεν έχουν όσα θέλουμε. Δεν θέλουμε ν’ αντιμετωπίσουμε την αλήθεια. Τη λάθος επιλογή που κάναμε. Κι αν όλος αυτός ο εθισμός στο λάθος δεν παραλληλίζεται με τον τζόγο, τότε με τι; Ξέρεις, είναι όπως όταν ποντάρεις σ’ έναν αριθμό στη ρουλέτα και δεν γνωρίζεις τι θα σου φέρει. Αν θα κερδίσεις ή θα τα χάσεις όλα. Σ’ αρέσει όμως κάπου αυτή η αβεβαιότητα. Ανεβάζει την αδρεναλίνη. Κι αν κερδίσεις, ας πούμε ότι είναι καλά. Αν χάσεις όμως; Θα σου πω τι γίνεται. Χάνεις, αλλά επιμένεις μέχρι να πάρεις πίσω όσα έχασες κι ας μην ευχαριστιέσαι πια το παιχνίδι.
Όταν όμως κερδίζεις, τι γίνεται; Άλλος εθισμός εκεί! Εκεί παίζεις μέχρι να πάρεις κι άλλα κι άλλα κι άλλα. Μέχρι στο τέλος να τα χάσεις όλα… Γιατί συμβιβαζόμαστε και προσαρμοζόμαστε στους ανθρώπους που μας κάνουν κακό και θεωρούμε δεδομένους εκείνους που τα δίνουν όλα. Γιατί; Γιατί είμαστε έτσι; Γιατί γίναμε έτσι; Ζηλεύουμε τους παλιούς κι εκείνες τις απλές, παντοτινές αγάπες, μα έχουμε καταντήσει τον έρωτα τζόγο. Έναν εθισμό! Τραβάμε ένα χαρτί μη ξέροντας τι θα μας τύχει και συνεχίζουμε να τραβάμε ακόμα κι όταν πετύχουμε το δέκα το καλό. Γιατί δεν είναι το αποτέλεσμα, αλλά το παιχνίδι που μας αρέσει…
Join the discussion