Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή.
Πυροτέχνημα!
Έτσι μοιάζει ο έρωτάς μας. Με πυροτέχνημα.
Ξέρεις, από εκείνα τα μεγάλα, τα εντυπωσιακά, που σκάνε ξαφνικά στο σκοτεινό ουρανό και γεμίζουν το σύμπαν λαμπερά, πολύχρωμα κομμάτια και φωτίζουν τη νύχτα.
Έτσι ακριβώς είναι μωρό μου ο έρωτάς μας. Σαν πυροτέχνημα.
Τον νιώθω μέσα μου να εκτοξεύεται, να απογειώνεται και να μας απογειώνει, να μας οδηγεί σε μια έκρηξη συναισθημάτων που γεμίζουν την καρδιά μας χρώματα, ήχους και φως και να χανόμαστε μαζί κάπου στο άπειρο.
Τι κι αν υπάρχει γύρω μας σκοτάδι; Για μας το σύμπαν είναι φωτεινό και πολύχρωμο.
Χαμένοι σ’ έναν κόσμο ολοδικό μας , παραδομένοι σ’ έναν έρωτα δυνάστη, παρασυρμένοι από έναν έρωτα θεό.
Σαν πυροτέχνημα…
Που εμφανίζεται εκεί που δεν το περιμένεις, που μαγνητίζει το βλέμμα μας, που γεμίζει την ύπαρξή μας, που εξαφανίζει τα πάντα γύρω μας και αφήνει μόνο εμάς.
Για μια στιγμή…
για όσο διαρκεί, γι’ αυτό το λίγο του που χάνεται στο άπειρο, όμως για μας αυτό το λίγο είναι πολύ!
Για μια στιγμή, όσο κρατάει ένα πυροτέχνημα!
Για τόσο…όσο… κι όμως αυτό εμάς μας είναι αρκετό.
Γι’ αυτό υπάρχουμε, για τούτη τη μαγεία.
Να νιώθουμε ότι αιωρούμαστε στο κενό, σε ένα σύμπαν που χωράει μόνο εμάς, εμένα κι εσένα.
Να στροβιλιζόμαστε στη δίνη αυτού του έρωτα, να ζούμε τη στιγμή κι όπου μας βγάλει!
Ζούμε το τώρα. Αυτό το τώρα που το πυροτέχνημα γεμίζει χρώματα το δικό μας ουρανό.
Αυτό το τώρα που η λάμψη μας ζαλίζει.
Αυτό το τώρα που η έκρηξη μας διαλύει σε χιλιάδες κομματάκια που χορεύουνε στο άπειρο και ενώνονται και φτιάχνουν το «εμείς».
Για μια στιγμή, που το μαζί είναι όλη η ουσία μας, που το αμοιβαίο καθορίζει την ύπαρξή μας.
Το αμοιβαίο, που δε μπορεί κανείς να μας το πάρει. Γιατί κρατάει πιο πολύ από ένα πυροτέχνημα. Γιατί μας έχει σημαδέψει και τους δυο. Κι ότι κι αν γίνεται θα μας κρατάει πάντα δεμένους με μια αόρατη κλωστή.
Εγώ κι εσύ…κι ένας έρωτας που μοιάζει πυροτέχνημα…πυροτέχνημα στα χέρια σου κι εγώ!
LoveLetters
