Ο έρωτας, ο πόθος, το πάθος και η καύλα, δεν θέλουν εξηγήσεις.

Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης

Πέρασαν νύχτες που σε ξέπλυνα από πάνω μου με χάδια άγνωστων γυναικών. Νύχτες που μπαστάρδευα το άρωμά σου μήπως και το ξεχάσω. 

Υπήρξα σε αγκαλιές δίχως νόημα, σε χέρια που ούτε καν ήθελα να με αγγίζουν. 

Άκουσα φωνές προσπαθώντας να διαγράψω την φωνή σου. Να σιωπήσουν οι λέξεις σου λιγάκι, μήπως και ηρεμήσω. 

Κοίταξα χαμόγελα προσπαθώντας να αντικαταστήσω το δικό σου. 

Κι όταν δεν άντεχα άλλο τον εαυτό μου, όταν ηττήθηκα κατά κράτος από αυτό που είσαι, έσβησα ονόματα και επαφές, διέγραψα μνήμες και στιγμές, και άρχισα να περπατώ μόνος μου και να σε αναζητώ. 

Να σε αναζητώ στα μέρη που κάποτε ήταν δικά μας. Στους δρόμους που περπατήσαμε μαζί. 

Να κοιτάω την οθόνη του κινητού, για ένα μήνυμά σου σαν αυτά που μου έστελνες έτσι, ξαφνικά.

Κι όταν δεν άντεχα άλλο την αναμονή, το σκόρπισμα, τότε βρέθηκα στην πόρτα σου. 

Χωρίς πολλά λόγια. Χωρίς εξηγήσεις. Ο έρωτας, ο πόθος, το πάθος και η καύλα, δεν θέλουν εξηγήσεις. Τα υποκατάστατα μπορούν να σε έλξουν αλλά δεν μπορούν να σε κατακτήσουν. Κι εσύ κατακτάς κάθε κύτταρό μου.  

Σημάδια πάνω σου, γρατζουνιές πάνω μου. Χέρια δεμένα, και δυο κορμιά που έγιναν ένα. Κι ένα φιλί, να καλύψει όλες τις μέρες που ξοδέψαμε, όλες τις στιγμές που χαραμίσαμε. 

Ένα φιλί, δικό μας, που σημαδεύει όλα τα μέσα μας. 

Πάθος, πόθε, καύλα, επιθυμία και έρωτά μου!