Γράφει η Demi
Έλα να σου μιλήσω για παράπονα. Ναι παράπονα, που μαζεύονται χρόνια ολόκληρα σαν στοίβα και στο τέλος είναι ετοιμόρροπα να πέσουν να σε καταπλακώσουν.
Έχεις αισθανθεί ποτέ σου να ερωτεύεσαι μονόπλευρα; Έχεις αισθανθεί να καις από επιθυμία, από έρωτα και να σε πιάνει ταχυκαρδία, σφίξιμο στο στομάχι και μόνο στη φευγαλέα σκέψη της; Έχεις ρίξει, τσαλαπατήσει, κατακρεουργήσει τον εγωισμό σου σε τέτοιο βαθμό, γιατί όλη η δυναμική του εαυτού σου είναι παροπλισμένη και υπό τον έλεγχο του έρωτα σου;
Έχεις αισθανθεί να φεύγει ο χρόνος σαν νερό, από τις ατελείωτες νύχτες που απλά κοιτάς το κενό και χάνεσαι σε μονοπάτια όλο δικά σου; Ψάχνοντας μόνο εκείνη; Μόνο το πρόσωπο της; Την φωνή της; Το άγγιγμα που χάραξε μέσα σου κάθε σου σπιθαμή και ακόμα καίει και τσουρουφλάει δίχως να βρίσκει ίαση;
Έχεις μείνει ποτέ μισή; Κενή; Άδεια; Από όρεξη για τα πάντα, από παραίτηση στη ζωή γιατί έχασες τον άνθρωπο σου; Γιατί εκείνος στα μάτια σου είναι ο μοναδικός και βασιλιάς σου; Έχεις πονέσει τόσο, που και χειρουργείο χωρίς αναισθησία, λιγότερο θα πονούσε; Που η απώλεια σε χαράκωνε και σε πλήγωνε μέρα με τη μέρα σε βαθμό τέτοιο που δεν άντεχες άλλο τον πόνο και τον σακατεμό;
Που η απουσία και απόσταση ήταν σαν ένας μικρός θάνατος του πιο αγαπημένου σου ανθρώπου και τα λιγοστά κέφια που σου έχουν απομείνει, είναι μόνο για να φας τόσο όσο, καταναγκαστικά ή να φας τον άμπακο σαν να τρως συναισθήματα;
Που η λιγοστή σου ενέργεια καταλήγει πάλι σε δύο μαξιλάρια βρεγμένα και μια κουβέρτα που είναι η μοναδική στοργική σου στιγμή για να κοιμηθείς; Έχεις χαθεί ποτέ σε μουσικές με τις ώρες, με τις μέρες, με τους μήνες και να ταυτίζεσαι με τόσους στίχους και να πλαντάζεις στο κλάμα; Έχεις νιώσει τα γόνατα σου να λυγίζουν και να πιάνουν έδαφος από απόγνωση;
Να κλαις στο μπάνιο για να μην σε ακούσουν, να τρέχεις σε παραλίες να απομονωθείς για να κλάψεις με αναφιλητά και να αφήνεις τα δάκρυα σου στην άμμο, ρουφώντας σου κάθε σταγόνα η πλημμύρα που βγαίνει από τα μάτια σου; Έχεις φλερτάρει ποτέ με την φωτιά της τρέλας;
Να νιώθεις πως χάνεις μέρα με τη μέρα το μυαλό σου, από τον πόνο και από την απόγνωση, από την αδικία και από την θλίψη; Σε έχεις δει ποτέ σου στον καθρέφτη με μαύρους κύκλους, με τις μέρες, από τα ατελείωτα ξενύχτια που δεν έκλεινες μάτι; Ή που ξυπνούσες μες τον ύπνο σου κλαίγοντας, γιατί είδες πάλι εφιάλτη η γιατί στον ύπνο σου έζησες όλα όσα ονειρεύτηκες τη μέρα;
Έχεις νιώσει ποτέ σου φθηνή, κουρέλι, επειδή έδωσες το κορμί σου αλλού και στο τέλος κατέληγες, για ακόμα μια φορά, με κλάματα; Γιατί παίζεις με φαντασιώσεις εκρηκτικές και το πρόσωπο που φιλάς και δίνεσαι εκείνη την ώρα είναι άλλο; Γιατί δεν ήταν το άγγιγμα δικό της;
Γιατί το σώμα σου την ζητάει απεγνωσμένα και τα ξερά σου χείλη δεν βρίσκουν πως να ξεδιψάσουν ούτε με το πιο γάργαρο νερό; Έχεις πες μου αλήθεια, ερωτευτεί;
Ξέρεις τι είναι να είσαι ικανός να τα γυρίσεις όλα τούμπα στη ζωή σου, για ένα μόνο πρόσωπο και να τρως την πόρτα κατάμουτρα; Στα μούτρα. Να θες να λειτουργήσεις πάλι αυτόνομα και να μην μπορείς; Να θες να είσαι καλά και να σε τρώει σαν σαράκι καθημερινά για χρόνια το γιατί και το πώς. Να σε τρώει το παράπονο.
Που είχες τα πάντα να δώσεις και διάλεξαν το τίποτα από σένα; Που δεν σου έδωσαν καν την ευκαιρία; Και έμεινες σαν τον ζητιάνο, να μαζεύεις ότι περισσεύματα για να γεμίσεις το μέσα σου λίγο; Ξέρεις τι είναι να έχεις γίνει χώμα; Στάχτη; Και μπούρμπερη; Και να ξεκινάς πάλι από το μηδέν; Για ένα όνειρο, για μια αφόρητα, τρομακτική, ερωτεύσιμη επιθυμία;
Που κάθε ανάμνηση τρυφερότητας που έχεις απο εκείνη με τον καιρό, ξεθωριάζει και παλεύεις με νύχια και με δόντια να την κρατήσεις ζωντανή; Γιατί τότε ήταν μοναδική στα μάτια σου; Γιατί ήταν η μία σου;
Γιατί μέσα από αυτή είδες τον εαυτό σου όπως ποτέ άλλοτε και όσο την ερωτεύτηκες την μίσησες με το ίδιο πάθος; αισθάνθηκες να μισείς τον ίδιο σου τον εαυτό; Που σε κάθε υποχρέωση καθημερινή δεν έβγαινε, όλα κλωτσούσαν και πήγαιναν αμήχανα στον αυτόματο πιλότο; Έλα να σου πω και να μου πεις για παράπονα.
Για απροσεξίες, για επιπολαιότητες, για φόβους τρομακτικούς και διαβολεμένους, για τύψεις δίχως τέλος, για ζήλεια, για αλήθειες αβάσταχτες που δεν έπρεπε να βγουν ποτέ από ανθρώπινα χείλη. Έλα να σου πω για το βάρος που κουβαλάει ο ερωτευμένος.
Και κυρίως ο ερωτευμένος χωρίς ανταπόκριση, που είναι σαν να περπατάει χαμένος μέσα στη κόλαση. Και έλα πες μου και εσύ αν ερωτεύτηκες..
Γιατί αν ερωτεύτηκες, μπορείς να με καταλάβεις άνθρωπε μου, μόνο εσύ θα με νιώσεις και θα με κατανοήσεις..
