Γράφει η Άντζελα Καμπέρου.
Ο μπαμπάς είναι ο πρώτος έρωτας της κόρης.
Είναι μία σχέση λατρείας. Μία τελείως διαφορετική σχέση από αυτή της μάνας και κόρης . Για την κόρη όσοι πρίγκιπες και αν περάσουν ο βασιλιάς τους θα είναι πάντα ο μπαμπάς.
Είναι αυτός που την κακομαθαίνει, που της κάνει όλα τα χατίρια γιατί είναι “η πριγκίπισσά του”, όπως χαρακτηριστικά δηλώνουν οι απανταχού χαζομπαμπάδες. Αυτοί θα δώσουν κρυφά παγωτό στο μικρό ζιζάνιο πριν το φαγητό απλά και μόνο επειδή τους κοίταξε με αυτά τα ματάκια που τους πεθαίνουν. Ο μπαμπάς είναι αυτός που θα αγοράσει στη μικρή τα παπούτσια που είδε και λάτρεψε-όσο κι αν κοστίζουν- γιατί είναι “η κοράκλα” του και δεν μπορεί απλά να της χαλάσει χατίρι.
Είναι ο μπαμπάς που στην πρώτη ερωτική απογοήτευση θα την πάρει αγκαλιά και θα της πει πως της αξίζει ο καλύτερος και πως δεν έχει βρεθεί ακόμα ο άντρας που θα την κάνει να κλάψει. Και έπειτα, αφού βγει από το δωμάτιο θα τον ακούσεις να πλαντάζει κι αυτός στο κλάμα γιατί κάποιος έκανε το κοριτσάκι του να κλαίει-και κανείς δεν έχει αυτό το δικαίωμα.
Βέβαια και οι κόρες ξέρουμε πολύ καλά την αδυναμία που μας έχουν οι μπαμπάδες μας και το εκμεταλλευόμαστε λιγάκι. Μερικές αγκαλιές από εδώ, κάτι φιλάκια από εκεί, αυτά τα ναζάκια που ξέρουμε ότι δεν μπορούν να αντισταθούν και το αθάνατο “μπαμπάκα μου….”, και κάπως έτσι έχεις πείσει τον Έλληνα πατέρα να σου κάνει το χατίρι, όσο κι αν ξέρεις ότι η Ελληνίδα μάνα θα πάει όσο περισσότερο κόντρα μπορεί και θα γίνει ο Γ’ Παγκόσμιος μέσα στο σπίτι.
Δεν φοβάσαι όμως γιατί έχεις τον μπαμπά με το μέρος σου κι αυτό αυτομάτως σε καθιστά άτρωτη μπροστά στη μαμά. Είναι ο μπαμπάς που θα σε υποστηρίξει σε ότι κι αν έχεις βάλει στο μυαλό σου να κάνεις από τρύπα στη μύτη μέχρι ελεύθερη πτώση από αεροπλάνο -καλά σε αυτό το τελευταίο μάλλον δεν θα συμφωνήσει γιατί “αν πάθει τίποτα η πριγκίπισσά μου;”- απέναντι στη μαμά η οποία διαφωνεί κάθετα.
Ο μπαμπάς που στο πρώτο σου μεθύσι δεν φώναξε αλλά σε κοίταξε απλά και έβαλε τα γέλια λέγοντας σου πόσο χαζή είσαι που ήπιες τόσο πολύ, σε αντίθεση με τη μαμά η οποία ωρύεται μέσα στο σπίτι γιατί ο μπαμπάς δεν λέει τίποτα. Ο μόνιμος καυγάς του ζευγαριού που έχει κόρη.
Ο μπαμπάς δεν μπορεί να μαλώσει την κορούλα του και η μαμά έχει βαρεθεί πλέον να βγαίνει πάντα η κακιά της υπόθεσης. Αλλά τι να κάνουμε, ο καθένας έχει τον ρόλο του, ο μπαμπάς είναι εκεί για να κάνει “κόμμα” με την κόρη και η μαμά για να προσπαθεί να τους βάλει σε μία τάξη, μάλλον μάταια.
Η σχέση μεταξύ μπαμπά και κόρης είναι μοναδική, και ότι κι αν συμβεί όσο κι αν τσακωθούν μεταξύ τους η σχέση αυτή δεν μπορεί να χαλάσει. Η μαμά με την κόρη μπορούν να τσακωθούν και να μην μιλάνε για μία ολόκληρη μέρα, για τον μπαμπά όμως αυτό είναι αδιανόητο, να μην μιλήσει στην κορούλα του για μία ολόκληρη μέρα; Αδύνατον! Για αυτό λατρεύουμε τους μπαμπάδες μας.
Γιατί μας το παίζουν σκληροί άντρες που δεν φοβούνται τίποτα, δεν κλαίνε ποτέ και δεν στεναχωριούνται με τίποτα, αλλά μόλις γεννηθεί η κόρη δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό. Βγάζουν το παιδί που κρύβουν μέσα τους και δεν το ξαναβάζουν ποτέ μέσα.
Κλαίνε σαν μικρά παιδιά όταν κλαίει η κόρη τους, γίνονται αλοιφή με μία τους αγκαλιά ή ένα γλυκό φιλί τους, φοβούνται κάθε μέρα και χρόνο με το χρόνο ότι η κορούλα τους μεγαλώνει και φεύγει από την αγκαλιά τους και στεναχωριούνται με κάθε στεναχώρια της ακόμα και την πιο ασήμαντη.
Αυτοί οι μπαμπάδες που έχουν το μαγικό άγγιγμα, που διαισθάνονται πότε δεν είσαι καλά και με μια τους αγκαλιά ως δια μαγείας όλα περνάνε, όλα γίνονται καλύτερα!
Και για να μην αφήσουμε και τις μανούλες παραπονεμένες, αυτές έχουν άλλη χάρη, άλλες ιδιότητες, διαφορετικές μα εξίσου σημαντικές. Τις αγαπάμε για όλα αυτά που κάνουν και δεν μπορούν να τα κάνουν οι μπαμπάδες. Μα κυρίως τις αγαπάμε γιατί βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα από εκείνες! Γιατί ξέρουν τι να πουν και πότε.
Γιατί ξέρουν πως να μας κάνουν να αισθανθούμε καλύτερα απλά και μόνο με μία κουβέντα. Αυτοί οι γονείς….έχουν μαγικές ιδιότητες!
LoveLetters
