Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου
Η πνευματική αφύπνιση δεν είναι ένας δρόμος σπαρμένος με ροδοπέταλα. Ούτε προσιτός στους περισσότερους ανθρώπους. Αυτοί που έχουν το προνόμιο να τον διαβούν είναι αυτοί που έχουν τη δύναμη και τη θέληση να τον περπατήσουν.
Η ζωή μας είναι μία ατελείωτη κοινωνική σύμβαση με κανόνες και πρέπει. Τα θέλω μας καμουφλάρονται από πολύ μικρή ηλικία τόσο καλά που τα νομίζουμε για δικά μας, όμως είναι τα φορεμένα πρότυπα μιας κοινωνίας που φτιάχνει τυποποιημένες ζωές από καλά πειθήνιους ανθρώπους.
Νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι να αποφασίζουμε για τον εαυτό μας, η πικρή αλήθεια όμως είναι ότι κάποιοι άλλοι πριν από εμάς και για εμάς έχουν αποφασίσει γι’ αυτό. Λίγοι άνθρωποι είναι καλά με τον εαυτό τους όταν νιώθουν ότι δεν «ανήκουν» κάπου.
Η ανάγκη του «ανήκειν» είναι τεράστια όσο και η μανία μας να αποκτήσουμε όλα όσα μας έπεισαν ότι θα μας κάνουν κοινωνικά αποδεκτούς. Σπουδές, καλή δουλειά, οικογένεια, φίλους, κοινωνική ζωή.
Μας έπεισαν ότι όσο περισσότερους ρόλους αποκτήσουμε, ανάλογη θα είναι και η προσωπική μας αξία σ’ αυτή τη ζωή. Στο βωμό της ποσότητας, χάθηκε η ποιότητα και μαζί της χάθηκε η ουσία και η προσωπική αξία του καθενός σε υπαρξιακό επίπεδο.
Το μοντέλο της αναπαραγωγής μιας ζωής που πολλές φορές δεν μας ταιριάζει, είναι μονόδρομος από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Τυποποιημένοι χάρτες ζωής για να μην παρεκκλίνουμε από το αποδεκτό και αρεστό, αλλά δυστυχώς έτσι να παρεκκλίνουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος είναι για λίγες ψυχές. Αυτές τις ανήσυχες που δεν συμβιβάζονται με τους τύπους και τα πρέπει. Αυτές τις ψυχές που ψάχνουν να πετάξουν από πάνω τους τα «φορεμένα» και να αγγίξουν το μεδούλι του εαυτού τους. Αυτές που τολμούν να αμφισβητήσουν την κάθε θεωρία που τους παρουσιάστηκε ως αλήθεια.
Είναι για εκείνες τις ψυχές που ψάχνουν πέρα από αυτό το μάταιο κόσμο. Είναι για αυτές που ψάχνουν πέρα από τα δοσμένα.
Δύσκολα εξουσιάζονται αυτές οι ψυχές. Δεν ανήκουν κάπου και δεν θέλουν να τους ανήκουν άνθρωποι και καταστάσεις. Εύκολα μυρίζονται στον αέρα τους ανθρώπους που οδηγούνται από την ανάγκη τους και την εξάρτησή τους.
Η ελευθερία τους είναι η αναπνοή τους. Αν την στερήσουν από τον εαυτό τους, δεν μπορούν να ζήσουν.
Κατ’ επιλογή ασφυκτιούν και φεύγουν μακριά από ανθρώπους που αναζητούν οπωσδήποτε μία συντροφική σχέση γιατί δεν αντέχουν να αναζητήσουν την προσωπική τους αλήθεια.
Τους είναι αδύνατο να συνυπάρξουν δίχως ελευθερία και ουσιαστική επικοινωνία γιατί δεν επικοινωνούν μόνο με το μυαλό. Έχουν αναπτυγμένη διαίσθηση γιατί έχουν ανοιχτά τα φύλλα της καρδιάς τους.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι για τα γήινα και τα υλικά. Δεν αντέχουν τα κοινότυπα και συμβατικά. Έχουν σπάσει τις αλυσίδες τους και έχουν φωτίσει τα σκοτάδια τους. Δεν φοβούνται να μιλήσουν για τα τρωτά τους σημεία. Αυτή ίσα ίσα είναι η δύναμή τους.
Περπατούν μόνοι τους στο δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο γνωρίζοντας πως η κορυφή είναι για λίγους, όμως η θέα από εκεί δεν συγκρίνεται με οτιδήποτε άλλο.
Αν τους συναντήσεις, να ξέρεις ότι κρατάς ένα δώρο στο χέρι σου. Το δύσκολο είναι για σένα να κρατήσεις έναν τέτοιο άνθρωπο στη ζωή σου, γιατί αν δεν ξέρεις να τον εκτιμήσεις και να συμπορευτείς μαζί του, σίγουρα θα τον χάσεις.
Πέρασαν πολλά για να φτάσουν ως εδώ και δεν έχουν χρόνο πλέον για χάσιμο. Όπως ο αετός δεν μπορεί να μείνει για πολύ στη γη, έτσι και αυτοί έμαθαν αφού άνοιξαν τα φτερά τους να πετάνε για νέα μέρη. Η φύση τους είναι το πέταγμα ψηλά στον ουρανό.
Αν τους συναντήσεις σε μια στάση που έκαναν στο δρόμο το λιγότερο ταξιδεμένο, εκεί όπου εσύ μπήκες να τους ζητήσεις τη βοήθειά τους, να ξέρεις πως θα στη δώσουν απλόχερα γιατί είναι από τη φύση τους αυτό που ονομάζουμε «helpers», όμως αν δεν είσαι έτοιμος να μετακινηθείς και να μεταμορφωθείς κι εσύ ο ίδιος, δεν θα μπορέσεις να ακολουθήσεις.
Θα σε τρομάξει η ελευθερία τους και η αγάπη που θα σου δώσουν, τόσο ώστε να νιώσεις εγκλωβισμένος με έναν τόσο ελεύθερο άνθρωπο.
Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος καλεί εκείνους που έχουν μάθει να ακολουθούν την ψυχή τους. Είναι για πολύ λίγους και είναι ο δρόμος που αξίζει τόσο τον κόπο, όσο και τον πόνο γιατί η αμοιβή είναι απλά… η ίδια η ζωή!
