Γράφει η Ελένη Αράπη.
Μοναξιά, κατάθλιψη, απογοήτευση, κρίση ηλικίας, έλλειψη ελεύθερου χρόνου, οικονομικών πόρων!
Τι είναι τελικά αυτό που μας ωθεί να ψάχνουμε τη νεράιδα ή τον πρίγκιπά μας μέσα από το διαδίκτυο;
Πώς είναι δυνατό να να εμπιστευθείς και να ερωτευθείς έναν άνθρωπο που ποτέ σου δεν τον έχεις αντικρίσει;
Πώς είναι δυνατό να ανοιγεσαι και να ξεδιπλώνεις την ψυχή σου χωρίς καμία αίσθηση απειλής και υποψίας ή μήπως δεν το κανουμε, μήπως απλά λατρεύουμε το παραμυθι, γιατί απο μικρούς ετσι μας έχουν μαθει, να ζούμε περισσότερο με την ανέξοδη φαντασία και λιγοτερο με την Ζωή!
Να χάνουμε τις μέρες μας αναζητώντας τη ζωή μας και ποτέ λαμβάνοντας δράση, περιμένοντας τον απομηχανή θεό να ρθει, να μας λυτρώσει.
Μήπως απλά το μόνο που ψάχνουμε είναι λίγες ώρες συντροφιάς;
Το συμπόσιο αναζητούμε!
Μια σύγχρονη μορφή συμποσίου, που αφήνουμε να ξετυλίγεται ελεύθερα η σκέψη μας καθότι νιώθουμε προστατευμένοι πισω απο τη μάσκα μας.
Και τι γίνεται όταν έρχεται η ώρα της απομυθοποιησης, η ώρα να αντικρίσεις το φως του ήλιου, όταν οι μάσκες πέφτουν και πρέπει τα λόγια να γίνουν πράξεις;
Αλλωστε ο καθένας επιτρεπει ό,τι επιθυμεί και αντέχει.
Ο έρωτας χωρίς θυσίες φαντάζει άχρωμη λέξη!
Το πάθος είναι πάντα κόκκινο και ματώνει τόσο εμάς όσο και τους γύρω μας.
Ας έχουμε ανοιχτά τα μάτια της ζωής μας και ας μην ψάχνουμε χίμαιρες και ουτοπίες.
Η ζωή είναι μια και μοναδική για να μένει στο όνειρο!
LoveLetters
