Γράφει η Κρυσταλλένια Γαβριηλίδου.
Σήμερα γιορτάζεις και προσπαθώ να σκεφτώ πως ξεκίνησαν όλα. Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν, ήταν ένα αγόρι. Περνούσαν τα χρόνια αλλά το αγόρι δε μεγάλωνε. Δεν ήθελε; Δε μπορούσε; Κανείς δεν ήξερε. Ψήλωνε βέβαια και άλλαζε, αλλά πάντα παρέμενε παιδί. Ακόμη και όταν έγινε άνδρας. Του το λεγαν αλλά δεν ήθελε να το πιστέψει ότι έπρεπε να μεγαλώσει.
Ώσπου, ξάφνου βρέθηκε με ένα παιδί. Μόλις το αντίκρισε, συνειδητοποίησε πως όφειλε πλέον να μεγαλώσει. -Τώρα είσαι και μπαμπάς. -«Μα πόσοι ρόλοι;» Αναρωτήθηκε. «Δεν ξέρω πως». Φοβόταν αλλά δεν το δειχνε. Έτσι κλήθηκε να μεγαλώσει απότομα για σένα. Κανείς δε γεννήθηκε γονιός άλλωστε. Το κανε λοιπόν με επιτυχία και χωρίς πολλές δεύτερες σκέψεις Κατευθείαν στα βαθιά.
Σαν σε πρωτοκοίταξε, έγινε η σιωπηλή συμφωνία. Ανιδιοτελής έρωτας. Δήλωσε παντοτινός σύμμαχος και υποτακτικός σου. Σιωπηλά όμως, να μην το ακούσεις και πάρεις θάρρος.
Ξέρεις κάθε ρόλος έχει και το κουστούμι του. Του πατέρα είναι λίγο σοβαρό και αυστηρό γιατί είναι η κάλυψη του. Ξέρεις οι άνδρες είναι πιο ευαίσθητοι και ας μη θέλουν να το δείχνουν. Είναι και που οι μαμάδες συνήθως είναι υπερπροστατευτικές υπερευαίσθητες και τα δίνουν όλα απλόχερα και πρέπει να υπάρξει μια ισορροπία. Δε θέλουν να μας κακομάθουν και άλλο αλλά να υπάρξει ένα stop, ένα όριο. Ο καλός και ο κακός λοιπόν.
Αν ανατρέξεις όμως θυμάσαι που σε έτρεχε παντού όσο κουρασμένος και αν ερχόταν από τη δουλειά. Ακόμη και αν δεν είχε φάει, άκουγε «βόλτα» και υπάκουε στο πρόσταγμα σου. Ίσως πήγε και σένα μέχρι και μπαλέτο, και προσπαθούσε να σου κάνει ανεπιτυχώς κότσο τα μαλλιά για να μη γκρινιάζεις και σηκώνεις τον κόσμο. Να μη νιώσει λίγος μπροστά στις υπόλοιπες μαμάδες που έπρεπε να τις υπομείνει όσο σε περίμενε. Σίγουρα θα διαβάσατε μαζί. Αν όχι μαθηματικά, κάτι άλλο. Θα μαλώνατε και θα συνεχίζετε ακόμη γιατί έχετε πολλά κοινά. Πάντα θα ανησυχούσε για την πρόοδο σου και θα ήταν το αγαπημένο του θέμα συζήτησης. Εσύ θα λεγες πιθανώς «ωχ πάλι θα μας ζαλίσει».
Τον νοιάζει να γίνεις κάτι και να ξέρει ότι συνέβαλλε, έβαλε και εκείνος το λιθαράκι του. Δεν τον απασχολεί αν χρειάζεται να γίνει κακός πολλές φορές, αν ξέρει ότι είναι για το καλό σου. Δεν πρέπει να σου χαϊδεύει και εκείνος τα αυτιά αλλά πάντα χρειάζεται και ένας «κακός» για να σε αφυπνίσει και να σε κρατά σε εγρήγορση για να πας παραπέρα. Μπορεί να τον θεωρείς ανικανοποίητο και να μη σε επιβραβεύει όσο θα ’θελες, αλλά είναι για να μην επαναπαυτείς. Είναι γιατί πιστεύει σε σένα και τα θεωρεί δεδομένα. Χαίρεται διπλά, αλλά σιωπηλά.
Πάλι εκείνος είναι όταν είσαι λάθος ή βρεθείς σε αδιέξοδο και από κει που δεν το περιμένεις σου απλώσει το χέρι. Ξέρω περίμενες να σου την πει. Όχι. Όταν τον χρειάζεσαι είναι πάντα εκεί όταν του το ζητήσεις. Ακόμη και όταν δεν το κάνεις. Δεν είναι οπαδός των χαδιών φιλιών, αγκαλιάς όπως οι μαμάδες γιατί δεν είναι στο κουστούμι του. Οι αγκαλιές του είναι παντοτινές και νοερές. Σπάνιες αλλά ουσιαστικές.
Και συ όμως (έλα πες την αλήθεια) πάντα τον είχες πρότυπο άνδρα και συγκρίνεις τον καθένα με αυτόν. Είναι και αυτό το οιδιπόδειο σύμπλεγμα! Που το πας αυτό; Μην είσαι άδικη μαζί του, ότι δε φαίνεται δε σημαίνει πως δεν υπάρχει. Μην ξεχνάς ότι ένα παιδί ήταν, που μεγάλωσε χωρίς σκέψη για σένα. Όλα για σένα. Αλλά είναι και αυτός άνθρωπος, έχει ανάγκες. Δε μπορεί να τις παραμερίζει πάντα για σένα. Είσαι και θα σαι η πριγκίπισσα του. Μη θες συνεχώς υπενθύμιση γι’ αυτό, γιατί δε θα την έχεις.
Έχεις αναρωτηθεί και συ πόσο τυχερή είσαι που σου τυχε αυτός ο πατέρας; Ούτε εσύ του το δείχνεις όμως. Πατάς στα βήματα του. Σήμερα όμως που είναι η μέρα του, μπορείς να του υπενθυμίσεις πως δεν υπολείπεται της μητέρας -γιατί σίγουρα πολλές φορές θα νιώθει αναίτια και μη παραγκωνισμένος-, ότι τον χρειάζεσαι. Δείξε του πόσο σημαντικός είναι για σένα. Είναι αυτός που όλοι θα του φαίνονται λίγοι για την κόρη-πριγκίπισσα του. Ποτέ δε θα ναι αρκετοί να σταθούν δίπλα σου. Πώς να σε αποχωριστεί άλλωστε;
Υ.Γ. Σ’ αγαπώ μπαμπά μου, σ’ ευχαριστώ.
LoveLetters
