Γράφει η Βάλια Κ.
Πονάς Ψυχή μου, ακόμη να συνέλθεις.
Αυτός ο πόνος είναι χαραγμένος βαθιά μέσα σου. Ανεξίτηλο σημάδι που δεν έχει κάποια μορφή πάνω στο κορμί σου αλλά στην ψυχή και στο μυαλό σου.
Μακάρι να μπορούσες να το δεις αυτό το σημάδι στον καθρέφτη , στο είδωλο σου.
Ίσως έτσι να μπορούσες να το ξορκίσεις. Θα το κάλυπτες κάπως και θα το ξέχναγες.
Σημάδια εξάλλου έχεις άλλα σου φέρνουν χαμόγελο γιατί έγιναν πάνω στη τρέλα της στιγμής ή της νιότης σου και άλλα από απροσεξία που όσο και αν πόνεσες τότε τώρα πλέον δε νιώθεις τίποτα.
Ύπουλος ο πόνος της ψυχής χτυπάει όποτε βρει χωρίς να υπολογίζει. Ακόμη και συμπτώματα σωματικά μπορεί να εμφανίσει και εσύ να κάθεσαι να ψάχνεις σε εξετάσεις τι σου συμβαίνει. Άλυτα θέματα της ψυχής που τώρα τα ξεσπάει στο σώμα και εσύ εκεί να παλεύεις με το θεριό και να σε νικάει. Πόσες φορές έκλεισες τα μάτια και ευχήθηκες μόλις τα ανοίξεις να πάψεις να πονάς και όμως το μαρτύριο συνεχιζόταν.
Σκέφτηκες να μιλήσεις και όμως δε βρήκες παρηγοριά. Μόνο στιγμιαία ότι ξαλάφρωσες από ένα βάρος που κουβάλαγες καιρό τώρα και όμως μόλις έμεινες μόνη σου χτύπησε και πάλι την πόρτα του μυαλού σου και χωρίς να ακούσει το “Περάστε” πέρασε, έκατσε και περίμενε να τον καλωσορίσεις εσύ όμως γύρισες απλά την πλάτη σου και έφυγες.
Ο χρόνος, σου είπαν είναι ο καλύτερος γιατρός αλλά μπορεί να γίνει και ο χειρότερος εχθρός αποκρίθηκες εσύ. Πόνος που μοιράζεται σου είπαν ξεχνιέται αλλά πάλι εσύ εκεί να επιμένεις ότι δε ξεχνιέται απλά μαλακώνει την πληγή για λίγο και μετά πάλι προς την δόξα τραβά. Έβαλες τα δυνατά σου να πας σε ειδικό άνθρωπο, κάτι θα ξέρει να σου πει σκέφτηκες αυτή είναι η δουλειά του αλλά και πάλι τοίχος μπροστά σου υψωμένος.
Φίλοι, συγγενείς και γνωστοί έκαναν την προσπάθεια τους να πάρουν κομμάτι από τον πόνο σου και εσύ όμως μίλησες τα είπες όλα. Άκουσες συμβουλές και υποσχέθηκες ότι θα ξεχάσεις. Το μόνο που κατάφερες όμως με τον καιρό ήταν να βάλεις τις θύμησες που σου προκαλούσαν τον πόνο σε ένα κουτάκι στο πίσω μέρος του μυαλού και μπροστά του να βάλεις ευχάριστα γεγονότα της ζωής σου.
Θεώρησες με τον καιρό ότι ξεχάστηκαν εκεί. Ένιωσες ότι έσβησες καταστάσεις και εικόνες και συνέχισες. Έπλασες στο μυαλό σου ότι αυτόν τον πόνο τον είχε νιώσει κάποιος άλλος και απλά τον μοιράστηκε μαζί σου. Ότι δεν είναι δικό σου κομμάτι αλλά κάποιου άλλου μέχρι την στιγμή που κάτι στον ξανά θύμισε.. Μια εικόνα μια μυρωδιά ήταν αρκετή!
Τον πόνο τελικά αν δεν είσαι έτοιμη ψυχή μου να τον κάνεις φίλο σου τότε με όποιον και να τον μοιραστείς ότι και να κάνεις για να τον απαρνηθείς αυτός θα παραμένει εκεί και θα σε λυγίζει.
Γιατί τον πόνο ο καθένας τον ζει μόνος του και ανάλογα τις δυνάμεις του τον χειρίζεται..
Join the discussion