Η νύχτα πάντα την τρόμαζε. Όχι γιατί ήταν σκοτεινή. Κάθε άλλο. «Το σκοτάδι κρύβει τις ατέλειες» συνήθιζε να λέει και να γελά. «Σε κάνει να δείχνεις πιο μυστήρια, πιο σέξι, πιο γυναίκα…» έλεγε και γελούσε, γελούσε δυνατά… Κι ο κόσμος γύρω της γύριζε ξανά και ξανά και ξανά… Ήταν που μονάχα τις νύχτες καταλάβαινε πόσο μόνη είχε νιώσει στη ζωή της. Μονάχα τις νύχτες. Γι’ αυτό έπινε. Δεν έπινε για να πνίξει την μοναξιά της ούτε τον πόνο της. Έπινε για να γεμίσει τα κενά της… Και τον χαμένο χρόνο της. Για να έχει ένα άλλοθι για τις ατασθαλίες και τα λάθη της. Σαν χαμαιλέοντας προσαρμοζόταν στη ζωή της σε όλες τις συνθήκες, σε όλες τις φάσεις, σε όλες τις δυσκολίες. Κι όμως, οι μέρες περνούσαν κι εκείνη γινόταν κάτι το οποίο δεν ήθελε, δεν θέλησε, δεν ονειρεύτηκε. Κάτι το οποίο ποτέ δεν επιθύμησε για κανέναν, πόσο μάλλον για τον εαυτό της…
Σήμερα γράφει ένα γράμμα. Σε εσένα. Για να σε κάνει να καταλάβεις πράγματα που δεν ένιωσες ποτέ σου. Όχι ότι τα ένιωσε ποτέ εκείνη. Ούτε πως τα κατάλαβε. Ποτέ της δεν προσπάθησε να απλώσει την καρδιά της μακριά. Μονάχα μέχρι εκεί που μπορούσαν να φτάσουν τα χέρια της. Μέχρι και τα όνειρα που έκανε ήταν λίγα, απλά και μετρημένα. Αλλά σήμερα… Ο χρόνος κυλάει υπερβολικά γρήγορα. Δεν ξέρει τι συμβαίνει. Δεν μπορεί να καταλάβει. Ίσως φταίει το κρασί, ίσως η νύχτα.. Δεν ξέρει τι… Το μόνο που ξέρει είναι πως ο χρόνος την προσπερνά και αυτή μένει πίσω. Δεν έχει κάποιον να μιλήσει. Δεν είναι πως δεν έχει φίλους… Τα πάντα έχει. Απλά κανείς δεν είναι εδώ αυτήν την νύχτα. Αυτήν την αναθεματισμένη νύχτα που όλα είναι τόσο περίεργα, τόσο γοργά και συνάμα τόσο γεμάτα μοναξιά….
Δεν ξέρω για ποιο λόγο σου γράφει. Πάντα τα πράγματα τα έβλεπες διαφορετικά από εκείνη. Άλλωστε τώρα οι δρόμοι σας είναι τόσο διαφορετικοί, τόσο χωριστοί που πια μοιάζει αδύνατον αν θα διασταυρωθούν κάπου. Κι όμως εκείνη γράφει σε εσένα. Θέλει να σε κάνει να καταλάβεις τόσα πράγματα, τόσες σκέψεις… Μην νομίζεις, κι εκείνη ποτέ της δεν είχε πιστέψει πως συνέβαιναν μέσα της όλα αυτά. Δεν είχε διευκρινίσει κανένα από τα συναισθήματά της. Νόμιζε πως όλα ήταν φυσιολογικά. Πως όλα συνέβαιναν απλά γιατί έτσι έπρεπε, χωρίς λόγο. Κι όμως…
Αυτό το γράμμα πρέπει να φτάσει στα χέρια σου. Πρέπει να μάθεις όσα συμβαίνουν μήπως έτσι καταφέρεις να την βοηθήσεις, μήπως μπορέσεις να εξηγήσεις κι εσύ κάποια πράγματα. Ο χρόνος λένε πως αποκαλύπτει πάντοτε το αληθινό μας πρόσωπο, την αλήθεια των πραγμάτων…Εσύ την είδες;…
Σκίζει το χαρτί. Ήταν λάθος της να σου μιλήσει. Εσύ ποτέ σου δεν την κατάλαβες. Έβλεπες τα πράγματα 90 μοίρες αντίθετα από εκείνη. Το καλό ήταν πως είχατε κοινό σημείο αναφοράς, κοινή αφετηρία. Μετά, όμως, συνεχίζατε σε δρόμους τόσο διαφορετικούς που δεν συναντιόσασταν ποτέ. Σαν τις δυο γραμμές αυτής της ορθής γωνίας. Και το πρόβλημα είναι πως κανείς από τους δυο σας δεν είναι καλός στα μαθηματικά…
Στην υγειά σου, λοιπόν! Πίνει σε εσένα και στην μοναξιά της. Η ζάλη την κάνει να ονειρεύεται. Τώρα θα μπορέσει να συνεχίσει τα μετριοπαθή όνειρά της και αυτήν την νύχτα… Όχι, όχι! Δεν πειράζει που δεν θα μάθεις ποτέ σου τι έλεγε αυτό το γράμμα. Ούτε που δεν θα νιώσεις όσα ήθελε να σου πει. Σε λίγες ώρες ξημερώνει. Τα πάντα θα χαθούν σε λίγο μαζί με το μεθύσι της.Μονάχα μια ζάλη θα υπάρχει απλά για να θυμίζει πως κάτι συνέβη, κάτι υπήρξε… Τίποτε άλλο. Τίποτε πια. Καληνύχτα…
